دَشْتَکی، صدرالدین محمد (شیراز ۸۲۸ـ همان جا ۹۰۳)
(مشهور به: صدرالدین کبیر، صدرالحکماء و سید المتّفقین) فیلسوف، منطقی و ادیب. شاگرد پدرش و سید حبیب الله دشتکی در فقه و ادبیات، سید نظام الدین دشتکی و قوام الدین محمد کربالی در حکمت و منطق بود. مناظرات و رسایلی در معارضه با جلال الدین دوانی دارد و مجموعاً در معارضاتش حکیمی مشایی است. از آرای خاص او، تحلیل مسئلۀ وجود ذهنی و اثبات کیف بودن آن است که به نحوی مورد تأئید ملاصدرا قرار گرفته است. از آثارش: حاشیۀ لوامع الاسرار فی شرح مطالع الانوار، رسالة حلّ شبهة الجذر الاصم در منطق؛ الحقایق المحمدیة یا اثبات الواجب؛ حاشیۀ صدریة یا حاشیۀ شرح جدید تجرید؛ حاشیۀ شرح مختصر الاصول؛ حاشیۀ مطول.
(مشهور به: صدرالدین کبیر، صدرالحکماء و سید المتّفقین) فیلسوف، منطقی و ادیب. شاگرد پدرش و سید حبیب الله دشتکی در فقه و ادبیات، سید نظام الدین دشتکی و قوام الدین محمد کربالی در حکمت و منطق بود. مناظرات و رسایلی در معارضه با جلال الدین دوانی دارد و مجموعاً در معارضاتش حکیمی مشایی است. از آرای خاص او، تحلیل مسئلۀ وجود ذهنی و اثبات کیف بودن آن است که به نحوی مورد تأئید ملاصدرا قرار گرفته است. از آثارش: حاشیۀ لوامع الاسرار فی شرح مطالع الانوار، رسالة حلّ شبهة الجذر الاصم در منطق؛ الحقایق المحمدیة یا اثبات الواجب؛ حاشیۀ صدریة یا حاشیۀ شرح جدید تجرید؛ حاشیۀ شرح مختصر الاصول؛ حاشیۀ مطول.