دشت ناامید

دشت ناامید منطقه نسبتاً گسترده ای است که سطح آن به طور کل هموار یا دارای کمی تپه ماهور است ولی بی نظمی های سطحی در آن کم دیده می شود. این دشت در میان چند منطقهٔ پرارتفاع تر واقع شده است.
بخشی از دشت ناامید به وسیله رودخانه فراه و شاخه های فرعی آن آبیاری می شود. سطح آن از خاک های رسی و شوره زارها ( سولونچاک ) پوشیده شده و پوشش گیاهی آن کویری است. افسنتین و علف شور از گیاهان غالب در منطقه است و در برخی قسمت ها هم دسته های کم پشت از گیاه تاغ سیاه می روید. در دشت ناامید در کنار کوه های شرق ایران نواری از استپ قرار گرفته است. کوچ نشینان در منطقه به پرورش گوسفند و شتر می پردازند.
بادهای ۱۲۰ روزهٔ سیستان معروف به بادهای لوار، که دنبالهٔ بادهای موسمی هندوستان است و به ویژه در بیابان تار این کشور قدرت می گیرد با عبور از دشت ناامید و دیگر نواحی کم ارتفاع افغانستان وارد ایران می شود. این باد بر اثر اختلاف فشار بین ارتفاعات شمالی افغانستان و دشت ناامید تقویت می گردد.
مرز میان ایران و افغانستان را دو ژنرال انگلیسی ماکلین و ماکماهون در دوره قاجار ترسیم کرده بودند. که بر اساس سندی از مرکز پژوهش های اسلامی مجلس در سال ۱۳۱۴ رضا شاه تن به حکمیت ترکیه داد تا کل مرز ایران با همسایه ی شرقی اش را ترکیه بازبینی و قطعی کنند. در این باره در ابتدای سند حکمیت آمده: «سرحد بین ایران و افغانستان از ۳۷/۳۵ تا ۵۰/۲۹ درجه از شمال به جنوب تقریبا به طول ۸۱۵ کیلومتر امتداد یافته است - یک قسمت از آن که تقریباً ۱۶۵ کیلومتر است در شمال چهل و پنج سال قبل از طرف ژنرال انگلیسی موسوم به ماکلین و بعد یک قسمت دیگر آن که بیش از ۲۷۵ کیلومتر در انتهای جنوبی طرف سیستان واقع است به توسط کلنل ماکماهون انگلیسی تحدید گردید. سرحدی که از طرف ماکلین تحدید گردیده به علامت نمره ۳۹ واقع در درجه ۲۰/۳۴ و سرحدی که به توسط کلنل ماکماهون در سیاه کوه واقعه در درجه ۳۰/۳۱ تحدید گردیده عمل می شود. قسمتی که تقریبا ۳۷۵ کیلومتر می شود و در بین این دو منطقه واقع است تحدید نگردیده و راجع به تعیین و تحدید قسمت مزبور می باشد که به ما ماموریت داده شده است. »