دشت سیلابی

دشت سیلابی یا سیلاب دشت[ ۱] ( به انگلیسی: Floodplain ) سرزمین پست و همواری است که در کنار رودی قرار دارد و اگر رود طغیان کند، سیل آن دشت را فرا می گیرد. [ ۲]
دشت سیلابی، منطقه ای از زمین مجاور رودخانه ای است که از کرانه های مجرای آن تا پایه دیواره های دره محصور امتداد دارد و در دوره هایی که دبی آب زیاد است دچار سیل می شود. [ ۳] خاک ها به طور معمول شامل: رس، سیلت، ماسه و شن هایی هستند که در هنگام سیل رسوب می کنند. [ ۴]

دشت سیلابی (flood plain)
ناحیۀ سیلاب های دوره ای، در امتداد مسیر دره های رودخانه. هرگاه تخلیه (واباری) آب رودخانه بیشتر از ظرفیت آبراهه شود، آب از کناره های آبراهه بالا می آید و سیلاب زمین های پست اطراف را می پوشاند. با سرازیرشدن آب، مقداری آبرفت (مواد سیلتی) روی کناره ها به شکل خاکریزهایی نهشته می شود (کناره های بالاآمدۀ رودخانه). این آب رفته رفته به دشت سیلابی نشت می کند و لایۀ جدیدی از آبرفت های حاصل خیز بر جا می گذارد. بسیاری از دشت های سیلابی مهم، مانند دلتای داخلی نیل در مصر، در نواحی بیابانی قرار دارند؛ در جاهایی که حاصل خیزی فوق العاده شان اهمیت بسیاری برای اقتصاد منطقه دارد. دشت سیلابی عارضه ای طبیعی است و در فواصل زمانی منظم با سیلاب پوشیده می شود. با ترسیم نموداری براساس سیلاب های اتفاق افتاده می توان بزرگی سیلاب های بعدی را پیش بینی کرد و گفت در چه فاصله زمانی، مثلاً دوره های ۱۰، ۱۰۰ یا ۵۰۰ساله، اتفاق می افتند. حتی جدی ترین برنامه های کنترل سیلاب، مانند سدها، لایروبی، و اصلاح آبراهه ها، گاهی اوقات با شکست مواجه می شوند. قرارگرفتن شهرک ها و روستاها در دشت های سیلابی همیشه خطرناک است. عاقلانه تر آن است که استفاده از دشت های سیلابی هماهنگ با امکان سیلاب باشد. از آن جمله است استفاده از این دشت ها برای کشاورزی یا احداث پارک. رودپیچ و دریاچه های طوقه ای ازجمله عوارض دشت های سیلابی اند.