دشت ریواس زیبَد یا دشت ریواچ یک دشت ریواس در حاشیه کویر گناباد وبجستان است که به دلیل نوع گونه منحصر به فرد از ریواس در ایران و جهان شهرت دارد.
این دشت در فاصله ۱۲ کیلومتری گناباد و در دو سوی جاده دهستان زیبد قرار دارد. دشت ریواس زیبد تنها گونه ریواس از نوع ساقه بلند و سرخ رنگ در ایران و جهان هست که عمری بسیار طولانی دارداین ریواس در طول دو ماه عمر خود به رنگ های مختلفی در می آید و سرانجام تمامی برگ ها و ساقه و گل به رنگ سرخ در می آید و خشک می شود. خواص دارویی ان از قدیم معروف بوده است. این دشت درقسمت جنوب شهرستان گناباد و در حاشیه جاده روستاهای دهستان زیبد قرار دارد. دشت ریواس زیبد در یک منطقه ۵۰۰ هکتاری به طور فشرده ای ریواس قرمز دارد و در ۱۴ هزار هکتار دشت زیبد به صورت پراکنده این گونه ریواس رنگی پهن برگ و ساقه بلند وجود دارد که به همراه دشت ریواس شهر بابک دو زیستگاه منحصر به فرد این گونه ریواس در ایران و جهان را دارا است. دشت ریواس زیبد گناباد و دشت ریواس شهربابک مانند فرش قرمزی است که در دشت پهن شده است. این گیاه در زمان گلدهی که اوایل اردیبهشت ماه می باشد کاملاً به رنگ قرمز در می آید و آنچنان صحنهٔ زیبایی را ایجاد می کند که هر بیننده ای را مجذوب خود می کند. گل ریواس که به گل نشستن آن بسته به شرایط بارندگی دارد در آب و هوای خنک و مناطق کوهستانی رشد می کند و دارای منابع غذایی و دارویی بسیاریست و از نظر غذایی دارای ویتامین های a, b، c و مواد معدنی همچون کلسیم، پتاسیم و سدیم است، همچنین یک داروی گیاهی است که جهت تمدد اعصاب، رفع نارسایی کبدی و دردهای معده استفاده می شود و این گیاه یک انگل کش قوی است. از ساقه آن نیز برای تهیه خورشت، مربا و ترشی استفاده می شود اما اگر به گل بشیند برای صنعت رنگرزی و مواد شوینده و برای خوراک دام استفاده می شود.
... [مشاهده متن کامل]
ریواس زیبد از تنوع گل و رنگ برخوردار است و موقع خشک شدن تماماً سرخ رنگ می شود.
اگرچه دشت زیبد بنام دشت ریواسی معروف است اما در حاشیه آن در بخش جنوبی دشت وسیع خار انگبین یا ترنجبین وجود دارد
در بخش هایی از دشت ریواس محوطه های گسترده ای از رویش اسپند یا اسفند وجود دارد؛ که از آن برای ساخت اسفنجی و دود کردن در مراسم های مذهبی استفاده می شود.
ریواس ریواس ساقه بلند که چوسرخ یا چوب سرخ نام دارد و ریواس بدون ساقه. یک نوع ریواس در دشت زیبد وجود دارد که از ابتدا به صورت قرمز از خاک سر بیرون می آورد. و این گونه بسیار نادر است و در اثر برداشتهای افراطی و غیر علمی خطر انقراض دارد.
این دشت در فاصله ۱۲ کیلومتری گناباد و در دو سوی جاده دهستان زیبد قرار دارد. دشت ریواس زیبد تنها گونه ریواس از نوع ساقه بلند و سرخ رنگ در ایران و جهان هست که عمری بسیار طولانی دارداین ریواس در طول دو ماه عمر خود به رنگ های مختلفی در می آید و سرانجام تمامی برگ ها و ساقه و گل به رنگ سرخ در می آید و خشک می شود. خواص دارویی ان از قدیم معروف بوده است. این دشت درقسمت جنوب شهرستان گناباد و در حاشیه جاده روستاهای دهستان زیبد قرار دارد. دشت ریواس زیبد در یک منطقه ۵۰۰ هکتاری به طور فشرده ای ریواس قرمز دارد و در ۱۴ هزار هکتار دشت زیبد به صورت پراکنده این گونه ریواس رنگی پهن برگ و ساقه بلند وجود دارد که به همراه دشت ریواس شهر بابک دو زیستگاه منحصر به فرد این گونه ریواس در ایران و جهان را دارا است. دشت ریواس زیبد گناباد و دشت ریواس شهربابک مانند فرش قرمزی است که در دشت پهن شده است. این گیاه در زمان گلدهی که اوایل اردیبهشت ماه می باشد کاملاً به رنگ قرمز در می آید و آنچنان صحنهٔ زیبایی را ایجاد می کند که هر بیننده ای را مجذوب خود می کند. گل ریواس که به گل نشستن آن بسته به شرایط بارندگی دارد در آب و هوای خنک و مناطق کوهستانی رشد می کند و دارای منابع غذایی و دارویی بسیاریست و از نظر غذایی دارای ویتامین های a, b، c و مواد معدنی همچون کلسیم، پتاسیم و سدیم است، همچنین یک داروی گیاهی است که جهت تمدد اعصاب، رفع نارسایی کبدی و دردهای معده استفاده می شود و این گیاه یک انگل کش قوی است. از ساقه آن نیز برای تهیه خورشت، مربا و ترشی استفاده می شود اما اگر به گل بشیند برای صنعت رنگرزی و مواد شوینده و برای خوراک دام استفاده می شود.
... [مشاهده متن کامل]
ریواس زیبد از تنوع گل و رنگ برخوردار است و موقع خشک شدن تماماً سرخ رنگ می شود.
اگرچه دشت زیبد بنام دشت ریواسی معروف است اما در حاشیه آن در بخش جنوبی دشت وسیع خار انگبین یا ترنجبین وجود دارد
در بخش هایی از دشت ریواس محوطه های گسترده ای از رویش اسپند یا اسفند وجود دارد؛ که از آن برای ساخت اسفنجی و دود کردن در مراسم های مذهبی استفاده می شود.
ریواس ریواس ساقه بلند که چوسرخ یا چوب سرخ نام دارد و ریواس بدون ساقه. یک نوع ریواس در دشت زیبد وجود دارد که از ابتدا به صورت قرمز از خاک سر بیرون می آورد. و این گونه بسیار نادر است و در اثر برداشتهای افراطی و غیر علمی خطر انقراض دارد.
