دستگاه عصبی پیرامونی یا سامانه عصبی پیرامونی یا دستگاه عصبی محیطی ( PNS ) یا ( peripheral nervous system ) بخشی از دستگاه عصبی است که مغز و نخاع را به سایر قسمت های بدن متصل میکند. دستگاه عصبی پیرامونی در برگیرنده ۴۳ جفت عصب است که ۱۲ جفت به مغز و ۳۱ جفت به نخاع وصل است و به دو بخش سامانه عصبی خودگردان ( خودمختار ) و سامانه عصبی سوماتیک ( ارادی ) تقسیم می شود.
دستگاه عصبی پیرامونی شبکه گسترده ای از رشته های عصبی نخاعی و مغزی است که به مغز و نخاع متصل می باشند. این دستگاه دربرگیرنده سامانه عصبی پیکری ( سوماتیک ) ، سامانه عصبی خودگردان و گیرنده های حسی است که به پردازش تغییرات پیرامون درونی و بیگانه کمک می کنند. این اطلاعات از طریق رشته های عصبی حسی درونی به رشته های عصبی مرکزی گسیل می شود.
سامانه عصبی خودگردان ( رشته های عصبی خودمختار سمپاتیک، پاراسمپاتیک و احشایی ) کنترل غیرارادی اندام های درونی، رگ ها، ماهیچه های قلبی و ماهیچه های صاف را بر دوش دارند. رشته های عصبی سوماتیک ( پیکری ) حس و حرکت ارادی پوست، استخوان ها، مفصل ها و ماهیچه های استخوانی را بر عهده دارند. [ ۱] [ ۲]
دستگاه عصبی پیرامونی مسیر ارتباطی بین دستگاه عصبی مرکزی و بقیه بدن می باشد که با تحریکات عصبی فعالیت های بدن را تنظیم می کند.
از دوازده زوج عصب مغزی، زوج یکم ( عصب بویایی ) و دوم ( عصب بینایی ) جزو دستگاه عصبی مرکزی هستند.
دوازده زوج عصب مغزی عبارتند از:
• عصب بویایی
• عصب بینایی
• عصب اوکولوموتور برای نگاه کردن به اطراف ( حرکات عضلات چشم )
• عصب تروکله آر برای حرکت دادن ماهیچهٔ مایل فوقانی چشم
• عصب تری ژمینال برای احساس تماس روی صورت
• عصب ابدوسنس برای حرکت دادن ماهیچهٔ رکتوس خارجی چشم
• عصب چهره ای ( فاسیال ) برای خندیدن، چشمک زدن و برای کمک به چشایی
• عصب وستیبولوکوکله آر برای کمک به حفظ تعادل، سکون و شنیدن
• عصب گلوسوفارنژیال برای بلعیدن و قورت دادن
• عصب واگ برای بلعیدن، صحبت کردن، فعالیت های پاراسمپاتیک و هاضمه
• عصب نخاعی فرعی ( اکسسوری ) برای بالا انداختن شانه ها
• عصب هایپوگلوسال برای تقسیم بیشتر زبان به ناحیه های ماهیچه ای
از این ۱۲ عصب ۱۰ تای آن ها از ساقه مغز آغاز می شوند، و به استثنای چند مورد، بیشتر کنترل فعالیت سازه های آناتومی سر را به عهده دارند. عصب شماره ۱۰ اطلاعات حسی درونی را از شکم و سینه دریافت می کند و عصب شماره ۱۱ مسئول عصب دهی به ماهیچه های استرنوکلیدوماستوئید و تراپزیوس می باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدستگاه عصبی پیرامونی شبکه گسترده ای از رشته های عصبی نخاعی و مغزی است که به مغز و نخاع متصل می باشند. این دستگاه دربرگیرنده سامانه عصبی پیکری ( سوماتیک ) ، سامانه عصبی خودگردان و گیرنده های حسی است که به پردازش تغییرات پیرامون درونی و بیگانه کمک می کنند. این اطلاعات از طریق رشته های عصبی حسی درونی به رشته های عصبی مرکزی گسیل می شود.
سامانه عصبی خودگردان ( رشته های عصبی خودمختار سمپاتیک، پاراسمپاتیک و احشایی ) کنترل غیرارادی اندام های درونی، رگ ها، ماهیچه های قلبی و ماهیچه های صاف را بر دوش دارند. رشته های عصبی سوماتیک ( پیکری ) حس و حرکت ارادی پوست، استخوان ها، مفصل ها و ماهیچه های استخوانی را بر عهده دارند. [ ۱] [ ۲]
دستگاه عصبی پیرامونی مسیر ارتباطی بین دستگاه عصبی مرکزی و بقیه بدن می باشد که با تحریکات عصبی فعالیت های بدن را تنظیم می کند.
از دوازده زوج عصب مغزی، زوج یکم ( عصب بویایی ) و دوم ( عصب بینایی ) جزو دستگاه عصبی مرکزی هستند.
دوازده زوج عصب مغزی عبارتند از:
• عصب بویایی
• عصب بینایی
• عصب اوکولوموتور برای نگاه کردن به اطراف ( حرکات عضلات چشم )
• عصب تروکله آر برای حرکت دادن ماهیچهٔ مایل فوقانی چشم
• عصب تری ژمینال برای احساس تماس روی صورت
• عصب ابدوسنس برای حرکت دادن ماهیچهٔ رکتوس خارجی چشم
• عصب چهره ای ( فاسیال ) برای خندیدن، چشمک زدن و برای کمک به چشایی
• عصب وستیبولوکوکله آر برای کمک به حفظ تعادل، سکون و شنیدن
• عصب گلوسوفارنژیال برای بلعیدن و قورت دادن
• عصب واگ برای بلعیدن، صحبت کردن، فعالیت های پاراسمپاتیک و هاضمه
• عصب نخاعی فرعی ( اکسسوری ) برای بالا انداختن شانه ها
• عصب هایپوگلوسال برای تقسیم بیشتر زبان به ناحیه های ماهیچه ای
از این ۱۲ عصب ۱۰ تای آن ها از ساقه مغز آغاز می شوند، و به استثنای چند مورد، بیشتر کنترل فعالیت سازه های آناتومی سر را به عهده دارند. عصب شماره ۱۰ اطلاعات حسی درونی را از شکم و سینه دریافت می کند و عصب شماره ۱۱ مسئول عصب دهی به ماهیچه های استرنوکلیدوماستوئید و تراپزیوس می باشد.
wiki: دستگاه عصبی محیطی