دستگاه شوک الکتریکی خارجی خودکار ( به انگلیسی: Automated external defibrillator ) ( AED ) یک وسیله الکترونیکی قابل حمل است که به طور خودکار آریتمی قلبی ناشی از فیبریلاسیون بطنی ( VF ) و تاکی کاردی بطنی پالس را تشخیص می دهد، [ ۱] و قادر به درمان آریتمی قلبی به کمک جریان الکتریکی است.
دستگاه شوک الکتریکی خارجی خودکار به گونه ای طراحی شده که با دستورهای صوتی و تصویری ساده توسط افراد بدون تخصص پزشکی مورد استفاده قرار گیرد، و استفاده از دستگاه شوک الکتریکی خارجی خودکارها در بسیاری از کلاس های کمکهای اولیه، امدادگری و احیاء قلبی و ریوی ( CPR ) و basic life ( BLS ) support آموزش داده می شود. [ ۲]
مدل قابل حمل ضربان ساز ( دفیبریلاتور ) در اواسط دهه ۱۹۶۰ توسط فرانک پانتریج در بلفاست، ایرلند شمالی ساخته شد.
دستگاه شوک الکتریکی خارجی خودکار در آریتمی قلبی که در مواردی منجر به ایست قلبی ناگهانی می شود کاربرد دارد، که این شرایط مانند حمله قلبی نیست . ریتمی که دستگاه می تواند درمان کند معمولاً محدود است: ''
• تاکی کاردی بطنی بدون پالس ( shortened to VT or V - Tach ) [ ۱]
• فیبریلاسیون بطنی ( shortened to VF or V - Fib )
در هر یک از این دو نوع آریتمی قلبی، قلب از نظر الکتریکی فعال است، اما این فعالیت به نحوی است که اجازه پمپاژ و گردش خون را نمی دهد. در تاکی کاردی بطنی، ضربان قلب بالا رفته تا خون را به طور مؤثر ( به همه جای بدن برساند ) پمپاژ کند. در نهایت، تاکی کاردی بطنی منجر به فیبریلاسیون بطنی می شود. در فیبریلاسیون بطنی، فعالیت الکتریکی قلب نامنظم شده و مانع پمپاژ خون از بطن می شود. انقباض ماهیچه ها در قلب با گذر زمان کاهش می یابد، و در نهایت منجر به آسیستول می شود.
دستگاه شوک الکتریکی خارجی خودکار، مانند همه دستگاه های دفیبریلاتور، برای ایجاد شوک در هنگامی که فرد هیچ ضربانی ندارد، طراحی نشده اند زیرا استفاده دستگاه در این موارد تأثیر مثبت نخواهد داشت. بیمار آستولیک تنها در صورتی زنده می ماند که از طریق ترکیبی از CPR و داروهای محرک قلبی، یکی از ریتم های ضربان برقرار شود، این امر باعث شده که تا رسیدن دستگاه دفیبریلاتور، انجام CPR ضروری باشد.
عدم درمان و رسیدگی سریع به این شرایط قلبی ( تاکی کاردی بطنی، فیبریلاسیون بطنی، آسیستول ) منجر به صدمات غیرقابل برگشت به مغز و حتی مرگ، با یکبار ایست قلبی می شود. پس از تقریباً سه تا پنج دقیقه از ایست قلبی، [ ۳] به مرور آسیب هایی در مغز و بافت ایجاد می شود که غیرقابل برگشت است. در ۳ دقیقه اول به ازای هر دقیقه از زمانی که فرد دچار ایست قلبی شده و درمان صورت نگرفته، احتمال زنده ماندن فرد ۷ درصد کاهش می یابد و با گذر زمان از ۳ دقیقه، شانس زنده ماندن ۱۰ درصد در دقیقه کاهش می یابد. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدستگاه شوک الکتریکی خارجی خودکار به گونه ای طراحی شده که با دستورهای صوتی و تصویری ساده توسط افراد بدون تخصص پزشکی مورد استفاده قرار گیرد، و استفاده از دستگاه شوک الکتریکی خارجی خودکارها در بسیاری از کلاس های کمکهای اولیه، امدادگری و احیاء قلبی و ریوی ( CPR ) و basic life ( BLS ) support آموزش داده می شود. [ ۲]
مدل قابل حمل ضربان ساز ( دفیبریلاتور ) در اواسط دهه ۱۹۶۰ توسط فرانک پانتریج در بلفاست، ایرلند شمالی ساخته شد.
دستگاه شوک الکتریکی خارجی خودکار در آریتمی قلبی که در مواردی منجر به ایست قلبی ناگهانی می شود کاربرد دارد، که این شرایط مانند حمله قلبی نیست . ریتمی که دستگاه می تواند درمان کند معمولاً محدود است: ''
• تاکی کاردی بطنی بدون پالس ( shortened to VT or V - Tach ) [ ۱]
• فیبریلاسیون بطنی ( shortened to VF or V - Fib )
در هر یک از این دو نوع آریتمی قلبی، قلب از نظر الکتریکی فعال است، اما این فعالیت به نحوی است که اجازه پمپاژ و گردش خون را نمی دهد. در تاکی کاردی بطنی، ضربان قلب بالا رفته تا خون را به طور مؤثر ( به همه جای بدن برساند ) پمپاژ کند. در نهایت، تاکی کاردی بطنی منجر به فیبریلاسیون بطنی می شود. در فیبریلاسیون بطنی، فعالیت الکتریکی قلب نامنظم شده و مانع پمپاژ خون از بطن می شود. انقباض ماهیچه ها در قلب با گذر زمان کاهش می یابد، و در نهایت منجر به آسیستول می شود.
دستگاه شوک الکتریکی خارجی خودکار، مانند همه دستگاه های دفیبریلاتور، برای ایجاد شوک در هنگامی که فرد هیچ ضربانی ندارد، طراحی نشده اند زیرا استفاده دستگاه در این موارد تأثیر مثبت نخواهد داشت. بیمار آستولیک تنها در صورتی زنده می ماند که از طریق ترکیبی از CPR و داروهای محرک قلبی، یکی از ریتم های ضربان برقرار شود، این امر باعث شده که تا رسیدن دستگاه دفیبریلاتور، انجام CPR ضروری باشد.
عدم درمان و رسیدگی سریع به این شرایط قلبی ( تاکی کاردی بطنی، فیبریلاسیون بطنی، آسیستول ) منجر به صدمات غیرقابل برگشت به مغز و حتی مرگ، با یکبار ایست قلبی می شود. پس از تقریباً سه تا پنج دقیقه از ایست قلبی، [ ۳] به مرور آسیب هایی در مغز و بافت ایجاد می شود که غیرقابل برگشت است. در ۳ دقیقه اول به ازای هر دقیقه از زمانی که فرد دچار ایست قلبی شده و درمان صورت نگرفته، احتمال زنده ماندن فرد ۷ درصد کاهش می یابد و با گذر زمان از ۳ دقیقه، شانس زنده ماندن ۱۰ درصد در دقیقه کاهش می یابد. [ ۴]
