بازوبند یا آرم بندر یا دستکش تک ( به انگلیسی: armbinder ) نوعی وسیله مهار کننده است که عمدتاً در بازی های اسارت ( به جای اجرای قانون، پزشکی یا روان پزشکی ) استفاده می شود، که برای بستن بازوها و/یا دست ها به یکدیگر یا به بدن، معمولاً از پشت سر، طراحی شده است. در آن طیف وسیعی از تجهیزات اسارت ( باندیجی ) استفاده می شود که می تواند شامل سرآستین، میله، تسمه و دستکش گردد.
یکی از انواع این نوع بازوبند، تک گلاو است.
شکل متداول بازوبند شامل یک غلاف تقریباً مخروطی است که هر دو بازو را پوشش داده و از نوک انگشتان تا بالای آرنج را محصور می کند و آنها را پشت سر فرد و کنار هم نگه می دارد، همراه با یکی از انواع مهار ( تسمه ها ) برای نگه داشتن آن در جای خود. غلاف معمولاً از جنس لاتکس یا چرم است که خود معمولاً بازوها را از نوک انگشتان تا بالای آرنج می پوشاند و با زیپ، توری یا گاهی هر دو بسته و سفت می شود. غلاف اغلب با تسمه هایی در اطراف مچ دست و آرنج یا بازوها مهار و محکم می شود. غلاف بدون مهار، که از لغزش آن بر روی بازوها جلوگیری کند، بدون استفاده است. متداول ترین مهار غلاف یک جفت تسمه است که به بالای بیرونی غلاف متصل است و از روی شانه ها و زیر بغل می گذرد و دوباره در بالای داخلی غلاف به هم می پیوندد. تسمه ها معمولاً به صورت ضربدری در پشت گردن یا در بالای قفسه سینه قرار می گیرند تا از لیز خوردن تسمه ها از روی شانه ها جلوگیری شود. در صورتی که تسمه ها به سمت بالا بروند و روی گلوی کاربر فشار بیاورند، مشکل ایجاد خواهد شد بنابراین بند چپ از زیر بغل چپ آورده و از روی شانه راست آورده می شود و سپس پشت گردن خم می شود. همین کار با بند سمت راست انجام می شود و سپس هر دو بند راست و چپ به هم کمان می شوند تا از افتادن بازوبند جلوگیری شود. با توجه به این که در بازوبند، آرنج ها برای مدت طولانی با یکدیگر در تماس هستند به صورت طولانی مدت باعث آسیب خواهد شد.
در حالی که اشکال مختلف بازوبند به عنوان «تک دستکش» به بازار عرضه می شود، این اصطلاح به درستی برای توصیف شکل بازوبند که اغلب در آثار هنری اسارت جان ویلی به تصویر کشیده می شود، استفاده می شود. برخلاف اکثر بازو بندها موجود در بازار که بسیار گشاد هستند و به شکل خاصی مناسب نیستند، تصاویر جان ویلی یک دستکش چرمی را نشان می دهد که دقیقاً به شکل و اندازه بازوها در پشت کمر است و آرنج ها همیشه با هم تماس دارند و شانه ها به عقب کشیده می شوند. نتیجه یک بازوی بسیار نرم و صاف در ظاهر دستکش بود، از این رو اصطلاح «مونوگلو» نامیده می شود. در واقعیت، یافتن چنین تک دستکش هایی که کاملاً مناسب باشند بسیار سخت است، و به همین دلیل در بیشتر شرایط به طراحی و تناسب سفارش برای فردی که آن را می پوشد نیاز دارد. به دلیل سختی موقعیت، پوشیدن دستکش ها برای مدت طولانی بسیار دشوار است، با این حال در مقایسه با طناب، تحمل آن در اکثر مواقع آسان تر است. هنگامی که طناب و بند روی آرنج ها بسته می شوند، تمام استرس فقط به مناطقی که طناب ها روی آن قرار دارند متمرکز می شود و خطر مشکلات گردش خون را افزایش می دهد. در مقایسه، یک مونوگلو که به درستی نصب شده است، استرس را در تمام طول بازوها پخش می کند. آثار هنری جان ویلی اغلب موقعیت ها و تجهیزات اسارت غیرواقعی یا غیرممکن را به تصویر می کشید. با این حال، یک تک دستکش مشابه همزمان توسط ران برانت تولید شد و به طور گسترده توسط صحنه های نمایش و انتشارات حرفه ای اسارت استفاده شد، مدل های استفاده شده تجربه کافی در حفظ چنین موقعیت های شدید و سختی را دارا بودند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیکی از انواع این نوع بازوبند، تک گلاو است.
شکل متداول بازوبند شامل یک غلاف تقریباً مخروطی است که هر دو بازو را پوشش داده و از نوک انگشتان تا بالای آرنج را محصور می کند و آنها را پشت سر فرد و کنار هم نگه می دارد، همراه با یکی از انواع مهار ( تسمه ها ) برای نگه داشتن آن در جای خود. غلاف معمولاً از جنس لاتکس یا چرم است که خود معمولاً بازوها را از نوک انگشتان تا بالای آرنج می پوشاند و با زیپ، توری یا گاهی هر دو بسته و سفت می شود. غلاف اغلب با تسمه هایی در اطراف مچ دست و آرنج یا بازوها مهار و محکم می شود. غلاف بدون مهار، که از لغزش آن بر روی بازوها جلوگیری کند، بدون استفاده است. متداول ترین مهار غلاف یک جفت تسمه است که به بالای بیرونی غلاف متصل است و از روی شانه ها و زیر بغل می گذرد و دوباره در بالای داخلی غلاف به هم می پیوندد. تسمه ها معمولاً به صورت ضربدری در پشت گردن یا در بالای قفسه سینه قرار می گیرند تا از لیز خوردن تسمه ها از روی شانه ها جلوگیری شود. در صورتی که تسمه ها به سمت بالا بروند و روی گلوی کاربر فشار بیاورند، مشکل ایجاد خواهد شد بنابراین بند چپ از زیر بغل چپ آورده و از روی شانه راست آورده می شود و سپس پشت گردن خم می شود. همین کار با بند سمت راست انجام می شود و سپس هر دو بند راست و چپ به هم کمان می شوند تا از افتادن بازوبند جلوگیری شود. با توجه به این که در بازوبند، آرنج ها برای مدت طولانی با یکدیگر در تماس هستند به صورت طولانی مدت باعث آسیب خواهد شد.
در حالی که اشکال مختلف بازوبند به عنوان «تک دستکش» به بازار عرضه می شود، این اصطلاح به درستی برای توصیف شکل بازوبند که اغلب در آثار هنری اسارت جان ویلی به تصویر کشیده می شود، استفاده می شود. برخلاف اکثر بازو بندها موجود در بازار که بسیار گشاد هستند و به شکل خاصی مناسب نیستند، تصاویر جان ویلی یک دستکش چرمی را نشان می دهد که دقیقاً به شکل و اندازه بازوها در پشت کمر است و آرنج ها همیشه با هم تماس دارند و شانه ها به عقب کشیده می شوند. نتیجه یک بازوی بسیار نرم و صاف در ظاهر دستکش بود، از این رو اصطلاح «مونوگلو» نامیده می شود. در واقعیت، یافتن چنین تک دستکش هایی که کاملاً مناسب باشند بسیار سخت است، و به همین دلیل در بیشتر شرایط به طراحی و تناسب سفارش برای فردی که آن را می پوشد نیاز دارد. به دلیل سختی موقعیت، پوشیدن دستکش ها برای مدت طولانی بسیار دشوار است، با این حال در مقایسه با طناب، تحمل آن در اکثر مواقع آسان تر است. هنگامی که طناب و بند روی آرنج ها بسته می شوند، تمام استرس فقط به مناطقی که طناب ها روی آن قرار دارند متمرکز می شود و خطر مشکلات گردش خون را افزایش می دهد. در مقایسه، یک مونوگلو که به درستی نصب شده است، استرس را در تمام طول بازوها پخش می کند. آثار هنری جان ویلی اغلب موقعیت ها و تجهیزات اسارت غیرواقعی یا غیرممکن را به تصویر می کشید. با این حال، یک تک دستکش مشابه همزمان توسط ران برانت تولید شد و به طور گسترده توسط صحنه های نمایش و انتشارات حرفه ای اسارت استفاده شد، مدل های استفاده شده تجربه کافی در حفظ چنین موقعیت های شدید و سختی را دارا بودند.
wiki: دستکش تک