دستورالعمل پوشش

نوع پوشش یکی از مصادیق آداب معاشرت است که در هر کشوری به کار می رود. پس از انقلاب صنعتی و تخصصی شدن مشاغل، استفاده از قواعد پوشش در این محیط ها متداول شد و این قواعد پوشش و لباس فرم ها نماد یکپارچگی و یکسانی کارکنان می بود. استفاده از قواعد پوشش و لباس فرم و یکسان بین کارمندان و اعضای یک گروه محدود به شرکت های بزرگ امروزی نبوده است و از دیرباز در بین قبایل و ارتش ها رواج داشته است.
لباس کار به عنوان یکی از وسایل استحفاظی فردی بوده و کلیه کارکنان باید بالباس کار متناسب با محل کار، در سرکار حاضر شوند. ساده ترین شکل لباس کار در دو فرم ظاهری بلوز و شلوار یا کاپشن و شلوار ( ۲ تکه ) یا لباس کار یکسره ( یک تکه ) از آن ها استفاده می شود. با توجه به اینکه کارگران و کارمندان به صورت روزانه بالباس کار در محیط کار حاضر می شوند، توجه به خصوصیات لباس کار توسط کارفرما اهمیت فراوانی دارد. درصورتی که انجام کاری ایجاب نماید که کارگر آستین لباس کار خود را مستمراً بالا بزند بایستی از لباس کار آستین کوتاه یا لباس کار سرآستین کشدار استفاده نماید.
• بالا بردن وفاداری کارمندان به سازمان
• تأثیر روی مشترکین و مراجعین
• تمایز کارمندان با کمک پوشش
• ایجاد نظم در آن مجموعه
• لباس های کار زمانی که استاندارد باشد باعث راحتی در انجام امور می شود