دستور زبان ساختار عبارت

اصطلاح دستور زبان ساختارِ عبارت ( به انگلیسی: Phrase structure grammar ) ، که اولین بار توسط نوام چامسکی معرفی شد، به همان دستور زبان سیستم های کانونی پست اشاره دارد، که قبل از او توسط امیل پست و اکسل تووه مطالعه شده بودند. اما بعضی از نویسندگان، این اصلاح را برای گرامرهای محدودتر در سلسله مراتب چامسکی تخصیص داده اند: دستور زبان حساس به متن یا دستور زبان مستقل از متن. [ ۱]
دستورزبان ساختار عبارتی، به صورت عمومی تر به عنوان «دستورزبان شامل بودن» شناخته می شوند. ویژگی معرف برای دستورزبان ساختار عبارت، تبعیت آن از رابطه «شامل بودن» است. این مفهوم در مقابل رابطه وابستگی در گرامرهای وابستگی قرار دارد. [ ۱]
در زبان شناسی دستور زبان های ساختار عبارت دستور زبان هایی می باشند که مبتنی بر رابطه شامل بودن هستند، و این در مقابل رابطه وابستگی در دستور زبان های وابستگی است؛ از این رو، دستور زبان های ساختار عبارتی، به عنوان «دستور زبان های شامل بودن» نیز شناخته می شوند. [ ۲]
رابطه شامل بودن از تقسیم نهاد - گزاره در گرامرهای لاتین و یونانی گرفته شده اند، که مبتنی بر منطق عبارت اند، و منشا مفهوم آن به ارسطو در باستان برمی گردد. در اینجا، ساختار ابتدایی جمله واره به صورت تقسیم دودویی جمله واره به نهاد ( گروه اسمی NP ) و گزاره ( گروه فعلی VP ) فهمیده می شود. [ ۱]
تفسیم بندی دودویی یک جمله واره به یک نگاشت «یک به یک یا بیشتر» منجر می شود. برای هر عنصر موجود در جمله، یک یا بیشتر گره در ساختار درختی یه دست آمده وجود دارد. [ ۱]
ویژگی اساسی که در همه این چارچوب های ذکر شده در زیر وجود دارد، آن است که آن ها ساختار جمله را به صورت «رابطه شامل بودن» می بینند.
دستور زبان های شامل بودن که در زیر ذکر شدند، همه ساختار جمله را به صورت یک نگاشت «یک به یک یا بیشتر» می بینند. [ ۱]
یک جمله دو واژه ای مثل «کامران خندید» به صورت لزوم سه ( یا بیشتر ) گره در ساختار نحوی را در پیامد دارد[ ۱] :
• یکی برای «کامران»: نهاد NP
• یکی برای فعل «خندید»: گزاره VP
• یکی برای کل آن ها «کامران خندید»: جمله S
بیشتر نظریه های مرتبط با تجزیه زبان طبیعی نوعی دستور زبان شامل بودن به شمار می آیند، و بیشتر آن ها از کارهای چامسکی ساخته شده اند، که شامل[ ۱] :