دستور تاریخی

[ویکی فقه] دستور تاریخی، دستور زبانی است که قواعد صرف و نحوی زبان را در دوران گذشته بررسی می کند.
دستور تاریخی، دستور زبانی است که قواعد صرف و نحوی زبان را در دوران گذشته بررسی می کند و درباره ی تاریخ پیدایش و رواج و متروک شدن این قواعد بحث می کند. به عبارت دیگر، دستور تاریخی از این بحث می کند که یک زبان و یک واژه چگونه تغییر کرده و تحول یافته تا صورت امروزی خود را پیدا کرده است. به عبارت دیگر دستور تاریخی، تحول دستوری زبان را در طول زمان بررسی می کند، در حالی که دستور هم زمانی یا توصیفی، قواعد زبان را در زمانی معین مطالعه می نماید.
زبان در نسل های مختلف
همان طور که می دانیم، گقتار یک نسل هیچ گاه دقیقا مانند پدران یا فرزندان آنها نیست. البته تفاوت های میان نسل های متوالی ناچیز است و غالبا مورد توجه قرار نمی گیرد. با این حال، در یک فاصله ی زمانی چند صد ساله یا چند هزار ساله، تفاوت های جزئی دارای اثر تراکمی خواهد بود و اغلب یک زبان معین، شکل کاملا تازه ای به خود می گیرد و شباهت آن با شکلی که در مرحله ی قبل داشته است، تنها پس از بررسی های لازم از طریق دستور تاریخی، آشکار می گردد.
فایده
دستور تاریخی یا دستور قدیم برای فهم و تفسیر متون کهن بسیار سودمند است؛ به طوری که بدون یاد گرفتن قواعد ابدال و تخفیف و صرف و نحو قدیم، بسیاری از آثار گذشته برای ما غیر قابل فهم می نماید.
← نمونه ها
...