[ویکی شیعه] دستور المدینة، نخستین سند قانونی در اسلام، که پیامبر اسلام(ص) پس از هجرت به مدینه برای تنظیم مناسبات قبایل و گروههای مسلمانان با یکدیگر و با یهودیان وضع کرد.
در منابع کهن، از این سند که احکام و مواد آن الهام گرفته از قرآن است، با عنوان کتاب، صحیفهیا عهد یاد شده است و پاره ای محققان معاصر مسلمان و اروپایی آن را دستور المدینه، وثیقه یا معاهده ذکر کرده اند. از متن دستورالمدینه در روایات ابن هشام و ابوعبید نیز معلوم نمی شود که آیا پیامبر این سند را همچون دیگر عهدنامه ها پس از گفتگو با طرفهای مقابل نوشته است یا خیر. از سویی، باتوجه به معنای «کتاب» در قرآن کریم، این سند را باید فرمانی لازم الاجرا دانست که پیامبر از مردم خواست از آن پیروی کنند. برنارد لوئیس نیز گفته است که این سند معاهده ای به معنای مرسوم آن نیست، بلکه اعلامیه ای یک طرفه است. بااین همه، مطابق روایات، نگارش سند (کتاب) میان پیامبر و یهودیان پس از آن بود که همه یهودیان با آن حضرت صلح و سازش کردند.
این نوشته ای است از محمد پیغمبر بین مؤمنان و مسلمانان از قریش و یثرب و هر که پیرو آنان باشد و بدانها بپیوندد و با ایشان جهاد کند. اینان یک امتند جدا از دیگر مردم. مهاجران از قریش به رسمی که داشتند خون بها را میان خود قسمت می کنند و فدیه اسیران خویش را به عدالت و رسمی که میان مؤمنان است، می پردازند. بنی عوف به رسمی که داشتند خون بها را میان خود قسمت می کنند و هر طایفه ای فدیه اسیران خویش را بر طبق عدالت و معروف بین مؤمنان می پردازد. بنی ساعده، بنی حرث، بنی جُشَم، بنی النجار، بنی عمروبن عوف، بنی نبیت، بنی اوس، هر طایفه ای دیـه های پیشین و فدیه اسیران را به عرف و عدالت بین مؤمنان تقسیم می کنند. مؤمنان، عیالوارگران وام بی آن که خون بها یا فدیه او را بپردازند وا نمی گذارند.
در منابع کهن، از این سند که احکام و مواد آن الهام گرفته از قرآن است، با عنوان کتاب، صحیفهیا عهد یاد شده است و پاره ای محققان معاصر مسلمان و اروپایی آن را دستور المدینه، وثیقه یا معاهده ذکر کرده اند. از متن دستورالمدینه در روایات ابن هشام و ابوعبید نیز معلوم نمی شود که آیا پیامبر این سند را همچون دیگر عهدنامه ها پس از گفتگو با طرفهای مقابل نوشته است یا خیر. از سویی، باتوجه به معنای «کتاب» در قرآن کریم، این سند را باید فرمانی لازم الاجرا دانست که پیامبر از مردم خواست از آن پیروی کنند. برنارد لوئیس نیز گفته است که این سند معاهده ای به معنای مرسوم آن نیست، بلکه اعلامیه ای یک طرفه است. بااین همه، مطابق روایات، نگارش سند (کتاب) میان پیامبر و یهودیان پس از آن بود که همه یهودیان با آن حضرت صلح و سازش کردند.
این نوشته ای است از محمد پیغمبر بین مؤمنان و مسلمانان از قریش و یثرب و هر که پیرو آنان باشد و بدانها بپیوندد و با ایشان جهاد کند. اینان یک امتند جدا از دیگر مردم. مهاجران از قریش به رسمی که داشتند خون بها را میان خود قسمت می کنند و فدیه اسیران خویش را به عدالت و رسمی که میان مؤمنان است، می پردازند. بنی عوف به رسمی که داشتند خون بها را میان خود قسمت می کنند و هر طایفه ای فدیه اسیران خویش را بر طبق عدالت و معروف بین مؤمنان می پردازد. بنی ساعده، بنی حرث، بنی جُشَم، بنی النجار، بنی عمروبن عوف، بنی نبیت، بنی اوس، هر طایفه ای دیـه های پیشین و فدیه اسیران را به عرف و عدالت بین مؤمنان تقسیم می کنند. مؤمنان، عیالوارگران وام بی آن که خون بها یا فدیه او را بپردازند وا نمی گذارند.
wikishia: دستور_المدینه