[ویکی نور] «سید عبد العلی دستغیب»، در16 آبان 1310ش، در شیراز به دنیا آمد. پدرش، سید جواد، واعظ و سپس کارمند وزارت معارف (فرهنگ و آموزش و پرورش بعدی) در شهرستان های فیروزآباد و جهرم بود. عبد العلی، تحصیلات ابتدایی و دوره اول متوسطه را در فیروزآباد و جهرم انجام داد، سپس وارد دانشسرای مقدماتی شیراز شد و پس از فراغت از تحصیل، به تدریس در دبستان های کازرون و نورآباد ممسنی پرداخت.
وی پس از28 مرداد سال 1332، به دلیل فعالیت سیاسی، بازداشت شد و یک سال را در زندان شیراز گذراند. دستغیب پس از آزادی از زندان، به علت ممنوعیت از مشاغل دولتی، به کار در دفتر اسناد رسمی و روزنامه های محلی شیراز پرداخت و مدت سه سال نیز کارمند غیر رسمی اداره بهداشت بود.
دستغیب در سال 1337، برای ادامه تحصیل به تهران رفت و وارد دانشسرای عالی شد. پس از گذراندن دوره سه ساله دانشسرای عالی در رشته فلسفه و علوم تربیتی، فوق لیسانس همین رشته را ادامه داد، اما به دلیل موانعی درس را رها کرد. از آن پس تا سال 1359 به تدریس ادبیات، نقد ادبی و جامعه شناسی هنر در دبیرستان ها، مدارس عالی و دانشسراهای مقدماتی در شیراز و تهران پرداخت. وی در سال 1359، به درخواست خود بازنشسته شد و از آن پس توانست وقت بیشتری را به مطالعه و نگارش اختصاص دهد.
عبد العلی دستغیب، از سال 1326 در روزنامه های شیراز همچون پارس و بهار ایران و سپس در مجله ها و روزنامه های تهران همچون اطلاعات، کیهان، سخن، فردوسی، نگین، روشنفکر، امید ایران، پیام نوین، راهنمای کتاب، آینده، آدینه، کلک، کیهان فرهنگی، نیستان و ادبیات داستانی، مقاله ها و مطالب متعددی در زمینه های تاریخ، فلسفه، جامعه شناسی و هنر نوشته است.
دستغیب، معتقد است که هیچ اثر هنری و ادبی در خلأ به وجود نمی آید، بلکه نویسنده در ارتباط با مردم است که دریافت هایی به دست می آورد و آن را می نگارد؛ یعنی آن ها را از فیلتر احساسات و عواطف خویش عبور می دهد.
از دستغیب، نزدیک به چهل کتاب منتشر شده است. وی در سال 1374، از سوی وزارت فرهنگ و ارشاداسلامی، به عنوان منتقد نمونه برگزیده شد و لوح سپاس خدمات فرهنگی دریافت کرد. همچنین، در سال 1382، طی مراسمی در صدا و سیما، به عنوان چهره ماندگار در رشته نقد ادبی شناخته شد و موفق به دریافت لوح تقدیر و جایزه گردید.
وی پس از28 مرداد سال 1332، به دلیل فعالیت سیاسی، بازداشت شد و یک سال را در زندان شیراز گذراند. دستغیب پس از آزادی از زندان، به علت ممنوعیت از مشاغل دولتی، به کار در دفتر اسناد رسمی و روزنامه های محلی شیراز پرداخت و مدت سه سال نیز کارمند غیر رسمی اداره بهداشت بود.
دستغیب در سال 1337، برای ادامه تحصیل به تهران رفت و وارد دانشسرای عالی شد. پس از گذراندن دوره سه ساله دانشسرای عالی در رشته فلسفه و علوم تربیتی، فوق لیسانس همین رشته را ادامه داد، اما به دلیل موانعی درس را رها کرد. از آن پس تا سال 1359 به تدریس ادبیات، نقد ادبی و جامعه شناسی هنر در دبیرستان ها، مدارس عالی و دانشسراهای مقدماتی در شیراز و تهران پرداخت. وی در سال 1359، به درخواست خود بازنشسته شد و از آن پس توانست وقت بیشتری را به مطالعه و نگارش اختصاص دهد.
عبد العلی دستغیب، از سال 1326 در روزنامه های شیراز همچون پارس و بهار ایران و سپس در مجله ها و روزنامه های تهران همچون اطلاعات، کیهان، سخن، فردوسی، نگین، روشنفکر، امید ایران، پیام نوین، راهنمای کتاب، آینده، آدینه، کلک، کیهان فرهنگی، نیستان و ادبیات داستانی، مقاله ها و مطالب متعددی در زمینه های تاریخ، فلسفه، جامعه شناسی و هنر نوشته است.
دستغیب، معتقد است که هیچ اثر هنری و ادبی در خلأ به وجود نمی آید، بلکه نویسنده در ارتباط با مردم است که دریافت هایی به دست می آورد و آن را می نگارد؛ یعنی آن ها را از فیلتر احساسات و عواطف خویش عبور می دهد.
از دستغیب، نزدیک به چهل کتاب منتشر شده است. وی در سال 1374، از سوی وزارت فرهنگ و ارشاداسلامی، به عنوان منتقد نمونه برگزیده شد و لوح سپاس خدمات فرهنگی دریافت کرد. همچنین، در سال 1382، طی مراسمی در صدا و سیما، به عنوان چهره ماندگار در رشته نقد ادبی شناخته شد و موفق به دریافت لوح تقدیر و جایزه گردید.
wikinoor: دستغیب،_عبدالعلی