دست کشت

لغت نامه دهخدا

دست کشت. [ دَ ک ِ ] ( ن مف مرکب ) دست کشته. دست کاشته. که با دست کاشته باشند. که خودرو نباشد :
من آن دانه دست کشت کمالم
کزاین عمرسای آسیا میگریزم.

خاقانی.

بری خوردمی آخر از دست کشت
اگرنه ز مومی رطب کردمی.

خاقانی.

از دست کشت صلب ملک در زمین ملک
آرد درخت تازه بهار حیات بار.

خاقانی.

( صفت ) درخت یا نهالی که به دست کاشته شود .

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید