درکون. [ دَ ] ( اِ مرکب ) ترک بند و تسمه زین که بواسطه آن هر چیزی را در ترک اسب بندند. ( ناظم الاطباء ). || جوالیقی در المعرب ( ص 153 ) از قول ابوحاتم گوید اهل مکه کفل و سرین استر را دَرْکون گویند وبر دَراکین جمع بندند، و آن معرب از فارسی دَرِکون است به معنی «باب الاست ». || بالای در. ( ناظم الاطباء ). || سکوی نشیمن. ( ناظم الاطباء ).
