دروشیدن

دروشیدن و درفش و درخش همگی در پارسی به زبر نخستین و دومین باشد و در عربی به زیر خوانند پیران کهنسال را یاد میاورم که همه در استان فارس میگفتند دَروشیدن در این هفتاد هشتادسال اموزش و رسانه اموزگاران و استادان که عربی خوان بودند انرا کم کم به گونه عربی گرداندند
زرفسانیدن از زرفس = درفش همان درفشانیدن و دروشاندن است و بچم لرزاندن و جنبانیدن است و زرفس
زرَفسانید بر پیلان جرسهای مدارا را
برآرید آن فریدون فر درفش چرخ بالا را
. عنصری
قطب دین شاه تهمتن که ز سهمش خورشید
بدرفشد چو به کف قبضه خنجر گیرد.
خواجوی کرمانی
دل من ز هجر تو ای بی همال
درفشان چو از باد صرصر نهال.
سراج الدین راجی ( از آنندراج )
به پارچه ای که بر سر درفش میدروشد چون میلرزد درفش گویند و آن پارچه همیشه از باد در جنبش بوده می لرزیده. ( آنندراج ) . پارچه ای که بر سر علم بندند و چون معنی درفشیدن لرزیدن است این را نیز درفش از آن گویند که از باد می لرزد. ( غیاث ) :
دریده درفش و نگونسار کوس
رخ نامداران به رنگ آبنوس
برافراشته کاویانی درخش
همایون همان خسروانی درفش.
فردوسی.
-
گمانم آسیارا که دوا دروش و گندم تروش گفته اند این دروش از تراش باشد رنده را نیز کوتراش گویند کوتراش=کو از کوفتن تراش
کوفته له شده