دروده

لغت نامه دهخدا

دروده. [ دُ دَ / دِ ] ( ن مف ) دروده شده. حصادکرده. محصود. حصید. حصیدة. صریم. ( دهار ) :
کشتی از بس زار کشته ، کشتزاری گشته لعل
سر دروده وز تن آواز امان انگیخته.
خاقانی ( دیوان ص 397 ).
منم جو کشته و گندم دروده
ترا جو داده و گندم نموده.
نظامی.
زاهد قدری گیاه سوده
از مطرح آهوان دروده .
نظامی.
پذیرنده چگونه رخت برداشت
زمین کشته را ندروده بگذاشت.
نظامی.
هر روز به کوی تو جوانان
جان کاشته و جگر دروده .
میرخسرو ( از آنندراج ، ذیل درود ).
جذامة؛ باقیمانده از کشت دروده. ( منتهی الارب ). انخلاء؛ دروده شدن گیاه تر. ( از منتهی الارب ).

فرهنگ فارسی

دروده شده حصاد کرده محصود حصید حصیده صریم

فرهنگ عمید

دروشده، بریده شده با داس، درویده.

پیشنهاد کاربران

بپرس