درود رساندن

لغت نامه دهخدا

درود رساندن. [ دُ رَ / رِ دَ ] ( مص مرکب ) ادای احترام کردن. نماز گزاردن. ( ناظم الاطباء ). || درود فرستادن. درود گفتن. آفرین گفتن. سلام رساندن :
درودی رسانم به شاه جهان
ز زال سپهبد گو پهلوان.
فردوسی.
درودی رسانم ز قیصر به شاه
که جاوید باد این سر و تاج و گاه.
فردوسی.
گفت یا آدم خدای تعالی ترا درود میرساند و می گوید من ترا بدست خود آفریدم. ( قصص الانبیاء ص 21 ).
چنین گفت کافزون تر از کوه و رود
جهان آفرینت رساند درود.
نظامی.
درودم رسانی رسانم درود
بیائی بیایم ز گنبد فرود.
نظامی ( از آنندراج ).
بیان خاطر او را بناز در بر گیر
درود ابر بدان دست درفشان برسان.
ابن یمین ( از جهانگیری ).

فرهنگ فارسی

ادای احترام کردن نماز گزاردن درود فرستادن درود گفتن آفرین گفتن

پیشنهاد کاربران

دعا رساندن. [ دُ رَ/ رِ دَ ] ( مص مرکب ) رساندن درود از کسی به کس دیگر. ابلاغ کردن دعا و ثنا از یکی به دیگری :
از ماش بسی دعا و خدمت برسان
گو یاد ز دوستان چنین خواهی کرد.
سعدی.
ای باد اگر به گلشن روحانیان روی
یار عزیز را برسانی دعای یار.
سعدی.

بپرس