دروازه های تهران به بناهای استوار و بلند و فضاهای شهری پیرامون آنها گفته می شد که در گذشته در بخش هایی از حصار و برج و باروی شهر تهران ساخته شده بودند. ساخت این بناها از عصر صفویه با ساخت پنج دروازه در دوران شاه تهماسب یکم برای نخستین بار انجام شد. در دوران افغان ها یک دروازه و در دوران محمد شاه قاجار یک دروازهٔ دیگر ساخته شد. در دوران پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار دروازه های صفوی جهت گسترش شهر ویران شدند و سپس شهر دارای دوازده دروازه شد.
دروازه های دوران ناصرالدین شاه در دوران پهلوی تخریب شدند و امروز تنها دو دروازه از دوران های گذشته باقی مانده است، یکی دروازهٔ باغ ملی که در نخست وزیری رضاخان ساخته شده و دیگری بخش کوچکی از دروازهٔ محمدیه واقع در مدخل بازار عباس آباد می باشد. همچنین سردر قورخانهٔ تهران نیز از آن دوران بر جای مانده است.
دروازه های دوازده گانه از دیدگاه کاشی کاری و نقش ونگار و ستون هایی به رنگ آبی آسمانی با نقوش جالبشان مثل نقش رستم، دیو سپید و رستم و اسفندیار همه زیبا، گیرا و دلپذیر بودند. دروازه های تهران عبارت بودند از: دروازهٔ خراسان، دروازهٔ شاه عبدالعظیم، دروازهٔ غار، دروازهٔ گمرک، دروازهٔ قزوین، دروازهٔ بهجت آباد، دروازهٔ دولت، دروازهٔ شمیران، دروازهٔ دوشان تپه، دروازهٔ دولاب، دروازهٔ باغ شاه و دروازهٔ چراغ برق. [ ۱] این دروازه ها شب ها بسته می شد و رفت وآمد از آن ها ممنوع می شد، مگر با گفتن ( اسم شب ) که همه روزه وزیر دربار آن را به رئیس قراولان می داد. [ ۱]
آخرین دروازه ای که در دارالخلافهٔ تهران ساخته شد و آن را دروازهٔ میدان مشق می گفتند در دوران سلطنت رضاشاه در محل میانی شرکت نفت و پستخانه به وجود آمد. درِ بزرگ آهنی این بنا را که سال ها بر فراز آن نقاره می زدند در قورخانه ساخته بودند.
دروازه های دوازده گانهٔ تهران در سال ۱۳۰۹ شمسی در دورهٔ شهرداری کریم آقا بوذرجمهری به بهانهٔ این که شهر باید نوسازی شود ویران کردند. [ ۱]
گر چه ناصر نجمی در کتاب «طهران عهد ناصری» نوشته است که تهران از زمان حکومت فتح علی شاه دارای دروازه شد، امّا از قراین تاریخی چنین برمی آید که قدمت نخستین دروازه های تهران، به دوره صفویه می رسیده است.
گویا شاه طهماسب صفوی در دوران سلطنت خود، به دلیل علاقهٔ مفرطی که به تهران و آب وهوای تمیز آن داشته است، دستور داده که دورتادور شهر تهران را حصاری کشیده و چهار تا شش دروازه بر روی آن بنا کنند. این حصار ظاهراً دارای ۱۱۴ برج، به تعداد سوره های قرآن بوده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدروازه های دوران ناصرالدین شاه در دوران پهلوی تخریب شدند و امروز تنها دو دروازه از دوران های گذشته باقی مانده است، یکی دروازهٔ باغ ملی که در نخست وزیری رضاخان ساخته شده و دیگری بخش کوچکی از دروازهٔ محمدیه واقع در مدخل بازار عباس آباد می باشد. همچنین سردر قورخانهٔ تهران نیز از آن دوران بر جای مانده است.
دروازه های دوازده گانه از دیدگاه کاشی کاری و نقش ونگار و ستون هایی به رنگ آبی آسمانی با نقوش جالبشان مثل نقش رستم، دیو سپید و رستم و اسفندیار همه زیبا، گیرا و دلپذیر بودند. دروازه های تهران عبارت بودند از: دروازهٔ خراسان، دروازهٔ شاه عبدالعظیم، دروازهٔ غار، دروازهٔ گمرک، دروازهٔ قزوین، دروازهٔ بهجت آباد، دروازهٔ دولت، دروازهٔ شمیران، دروازهٔ دوشان تپه، دروازهٔ دولاب، دروازهٔ باغ شاه و دروازهٔ چراغ برق. [ ۱] این دروازه ها شب ها بسته می شد و رفت وآمد از آن ها ممنوع می شد، مگر با گفتن ( اسم شب ) که همه روزه وزیر دربار آن را به رئیس قراولان می داد. [ ۱]
آخرین دروازه ای که در دارالخلافهٔ تهران ساخته شد و آن را دروازهٔ میدان مشق می گفتند در دوران سلطنت رضاشاه در محل میانی شرکت نفت و پستخانه به وجود آمد. درِ بزرگ آهنی این بنا را که سال ها بر فراز آن نقاره می زدند در قورخانه ساخته بودند.
دروازه های دوازده گانهٔ تهران در سال ۱۳۰۹ شمسی در دورهٔ شهرداری کریم آقا بوذرجمهری به بهانهٔ این که شهر باید نوسازی شود ویران کردند. [ ۱]
گر چه ناصر نجمی در کتاب «طهران عهد ناصری» نوشته است که تهران از زمان حکومت فتح علی شاه دارای دروازه شد، امّا از قراین تاریخی چنین برمی آید که قدمت نخستین دروازه های تهران، به دوره صفویه می رسیده است.
گویا شاه طهماسب صفوی در دوران سلطنت خود، به دلیل علاقهٔ مفرطی که به تهران و آب وهوای تمیز آن داشته است، دستور داده که دورتادور شهر تهران را حصاری کشیده و چهار تا شش دروازه بر روی آن بنا کنند. این حصار ظاهراً دارای ۱۱۴ برج، به تعداد سوره های قرآن بوده است.
wiki: دروازه های تهران