دُرنای سیبری ( نام علمی: Grus leucogeranus ) پرنده ای به شدت در معرض خطر انقراض از خانواده کلنگان است. این پرنده ظاهر خاصی دارد که آن را از دیگر پرندگان متمایز می کند. درنای سیبری پرنده ای بزرگ با قدی نزدیک به یک ونیم متر و فاصلهٔ دو بال بیش از ۲ متر و بدنی یکدست سفید است که پاهای بلند سرخ رنگ دارد و منقار بلند سیاهی روی صورت قرمزرنگ آن نشسته است.
... [مشاهده متن کامل]
درنای سیبری به طور تاریخی به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می شده که جمعیت مرکزی منقرض شده و جمعیت غربی قطعاً منقرض خواهد شد ( چون فقط یک پرنده به نام امید باقی مانده و افزودن پرنده های جمعیت شرقی به آن نتیجه نداده است ) . جمعیت شرقی که در واقع تنها گروه موجود از درنای سیبری است تابستان را در شرق سیبری زادآوری کرده و برای زمستان گذرانی به شرق چین می آیند، از اعضای این گروه بیش از ۳ هزار درنا باقی مانده که زیستگاه زمستانی تقریباً تمام آن ها در دریاچه پویانگ و اطراف آن است.
جمعیت غربی و مرکزی تابستان ها را در سواحل رود اوب واقع در غرب سیبری و یاقوتستان گذرانده و سپس گروه مرکزی برای زمستان گذرانی به هند و گروه غربی به شمال ایران می آمدند. از گروه مرکزی در سال ۱۹۹۲ تنها یک جفت باقی مانده بود و آخرین آن ها آخرین بار در سال ۲۰۰۲ دیده شده و احتمالاً این گروه منقرض شده است. از جمعیت غربی آن نیز که تابستان به شمال ایران می آمدند از زمستان ۲۰۰۷ تاکنون تنها یک پرنده باقی مانده است که زمستان به تالاب فریدونکنار می آید. تا سال های مسیر پروازی آن ها نا مشخص بود. سرانجام ردیابی های ماهواره ایی نشان داد که آن ها از غرب دریای مازندران وارد ایران شده و در تالاب بین المللی فریدون کنار، ازباران و سرخرود زمستان گذرانی می کنند. مسیر مهاجرت این یک پرنده از فریدون کنار به سوی سواحل غربی دریای خزر ادامه پیدا کرده و پس از گذشتن از استان گیلان، جمهوری آذربایجان، داغستان، و منطقه آستراخان روسیه به سوی شمال قزاقستان رفته و سپس تا رودخانه اوب در نزدیکی اقیانوس منجمد شمالی ادامه می یابد.
احتمال انقراض درنای سیبری به شدت بالاست، چراکه جمعیت آن در چند نسل اخیر کاهش شدیدی داشته است. تقریباً تمام درناهای سیبری باقی مانده در حیات وحش زمستان را در دریاچه پویانگ چین گذرانده و تابستان نیز به شرق سیبری می روند و جمعیت آن ها در این دریاچه در سال ۲۰۰۸ حدود ۳۷۵۰ و در سال ۲۰۱۲ حدود ۳۴۰۰ بال برآورد شده است.
... [مشاهده متن کامل]
درنای سیبری به طور تاریخی به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می شده که جمعیت مرکزی منقرض شده و جمعیت غربی قطعاً منقرض خواهد شد ( چون فقط یک پرنده به نام امید باقی مانده و افزودن پرنده های جمعیت شرقی به آن نتیجه نداده است ) . جمعیت شرقی که در واقع تنها گروه موجود از درنای سیبری است تابستان را در شرق سیبری زادآوری کرده و برای زمستان گذرانی به شرق چین می آیند، از اعضای این گروه بیش از ۳ هزار درنا باقی مانده که زیستگاه زمستانی تقریباً تمام آن ها در دریاچه پویانگ و اطراف آن است.
جمعیت غربی و مرکزی تابستان ها را در سواحل رود اوب واقع در غرب سیبری و یاقوتستان گذرانده و سپس گروه مرکزی برای زمستان گذرانی به هند و گروه غربی به شمال ایران می آمدند. از گروه مرکزی در سال ۱۹۹۲ تنها یک جفت باقی مانده بود و آخرین آن ها آخرین بار در سال ۲۰۰۲ دیده شده و احتمالاً این گروه منقرض شده است. از جمعیت غربی آن نیز که تابستان به شمال ایران می آمدند از زمستان ۲۰۰۷ تاکنون تنها یک پرنده باقی مانده است که زمستان به تالاب فریدونکنار می آید. تا سال های مسیر پروازی آن ها نا مشخص بود. سرانجام ردیابی های ماهواره ایی نشان داد که آن ها از غرب دریای مازندران وارد ایران شده و در تالاب بین المللی فریدون کنار، ازباران و سرخرود زمستان گذرانی می کنند. مسیر مهاجرت این یک پرنده از فریدون کنار به سوی سواحل غربی دریای خزر ادامه پیدا کرده و پس از گذشتن از استان گیلان، جمهوری آذربایجان، داغستان، و منطقه آستراخان روسیه به سوی شمال قزاقستان رفته و سپس تا رودخانه اوب در نزدیکی اقیانوس منجمد شمالی ادامه می یابد.
احتمال انقراض درنای سیبری به شدت بالاست، چراکه جمعیت آن در چند نسل اخیر کاهش شدیدی داشته است. تقریباً تمام درناهای سیبری باقی مانده در حیات وحش زمستان را در دریاچه پویانگ چین گذرانده و تابستان نیز به شرق سیبری می روند و جمعیت آن ها در این دریاچه در سال ۲۰۰۸ حدود ۳۷۵۰ و در سال ۲۰۱۲ حدود ۳۴۰۰ بال برآورد شده است.
