چو از تن ببرّم سر ارجاسب را
درفشان کنم جان لهراسب را.
فردوسی.
ستائیم زآن پس شهنشاه راکه تختش درفشان کند ماه را.
فردوسی.
بیایم چو خواهی به نزدیک تودرفشان کنم روز تاریک تو.
فردوسی.
ز دشمن بخواهم همان کین خویش درفشان کنم راه و آئین خویش.
فردوسی.
|| آوازه و مشهور کردن : برآرم از ایشان همه کام تو
درفشان کنم در جهان نام تو.
فردوسی.
درفشان کردن. [ دُ ف َ / ف ِ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) درافشان کردن. در پراکندن. درفشانی :
کابر آزار و باد نوروزی
درفشان می کنند و عنبربیز.
سعدی.