درغویش. [ دَرْغ ْ ] ( اِ ) درغوش. درویش. صاحب میزان الافکار فی شرح معیار الاشعار خواجه نصیرالدین طوسی گوید که مردم بعض بلاد ایران کلمه درویش را درغویش تلفظ کنند با غین و واو معدوله.( یادداشت مرحوم دهخدا ). و رجوع به پسر درغوش شود.
