درشت گوی

لغت نامه دهخدا

درشت گوی. [ دُ رُ ] ( نف مرکب ) درشت گوینده. مِذْوَح. ( منتهی الارب ). و رجوع به درشتگو شود.

درشت گوینده

گستاخ کس خل لشی

شدید اللحن