( درشت آواز ) درشت آواز. [ دُ رُ ] ( ص مرکب ) بلند بانگ. جهوری الصوت. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). أجش. أجشر. قنخر: صخاب ؛ درشت آواز پلیدزبان. فداد؛ مرد بلند درشت آواز. هَمَری ؛ زن با بانگ و فریاد و درشت آواز پلید زبان. ( منتهی الارب ). و رجوع به درشت شود.
