درِساژ ( به فرانسوی و انگلیسی: dressage ) یا خَرامِش[ ۱] رشته ای در ورزش سوارکاری است که در آن، سوار اسب خود را به اجرای مجموعه حرکات دقیق و هماهنگ، همراه با ترتیب و زمان بندی مشخصی وامی دارد تا میزان هماهنگی خود با اسب و آزمودگی حیوان را نشان دهد.
درساژ، در درجهٔ اول، آموختن رفتارهایی ( جلو رفتن، چرخیدن، ایستادن، پرش، … ) است که از اسب انتظار می رود هنگامی که به او اشاره می شود ( تغییر تُن صدا، صدا زدن ) ، اشاره با استفاده از پاها، دستان، افسار، … ) انجام دهد. در درجهٔ دوم، درساژ یکی از رشته های المپیکی سوارکاری است. این رشتهٔ ورزشی یک هنر نیز محسوب می شود، زیرا جستجوی زیبایی حرکات و رفتار یکی از مهم ترین اهداف آن است.
مسابقات درساژ برای نخستین بار در سال ۱۹۱۲ در لیست بازی های المپیک ( استکهلم ) قرار گرفت. البته این نوع هنر در یونان باستان نیز رواج داشت و سوارکاران برای نمایش اسب های خود و حرکات نمایشی با یک دیگر به رقابت می پرداختند.
زمین مسابقات خرامش مستطیلی به طول ۶۰ متر و عرض ۲۰ متر است. سوارکاران به نوبت در زمین حاضر می شوند و نمایش خود را طبق برنامه اجرا می کنند. برنامه ها می توانند اختیاری و همراه با موسیقی باشند، یا از قبل توسط داوران مشخص شده باشند. هیئت داوران که از ۲ تا ۵ نفر تشکیل شده اند، با توجه به روانی نمایش و میزان سختی آن، دقت در انجام حرکات، میزان مطیع بودن اسب، کیفیت حرکات و رفتار او، چگونگی قرار گرفتن سوارکار بر روی اسب و… نمراتی بین ۰ ( انجام ندادن حرکت ) تا ۱۰ ( حرکتی بی نقص و عالی ) را برای هر حرکت یادداشت می کنند. سوارکار باید سعی کند حرکاتش برای هدایت اسب تا حد امکان مخفی باشد و دیده نشود، به طوری که احساس شود ارتباط ذهنی میان آن دو وجود دارد. این کار ممکن است به نظر تماشاگران بسیار آسان بیاید، در حالی که نتیجهٔ تلاش بسیار چندین سال می باشد.
معدل سوارکار بر حسب در صد اعلام می شود. معدلی بین ۶۵٪ تا ۷۰٪ معدلی خوبی برای مسابقات کشوری است. معدل برندگان مسابقات بزرگ بین المللی معمولاً بین ۷۵٪ تا ۸۰٪ می باشد. هم اکنون رکورد مسابقات بین المللی درساژ با برنامهٔ اختیاری، ۸۵/۸۷٪ می باشد و متعلق به انکی فان گرونسون از هلند و اسبش سالینرو می باشد که در سال ۲۰۰۶ در مسابقهٔ شهر دن بوس برنده شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدرساژ، در درجهٔ اول، آموختن رفتارهایی ( جلو رفتن، چرخیدن، ایستادن، پرش، … ) است که از اسب انتظار می رود هنگامی که به او اشاره می شود ( تغییر تُن صدا، صدا زدن ) ، اشاره با استفاده از پاها، دستان، افسار، … ) انجام دهد. در درجهٔ دوم، درساژ یکی از رشته های المپیکی سوارکاری است. این رشتهٔ ورزشی یک هنر نیز محسوب می شود، زیرا جستجوی زیبایی حرکات و رفتار یکی از مهم ترین اهداف آن است.
مسابقات درساژ برای نخستین بار در سال ۱۹۱۲ در لیست بازی های المپیک ( استکهلم ) قرار گرفت. البته این نوع هنر در یونان باستان نیز رواج داشت و سوارکاران برای نمایش اسب های خود و حرکات نمایشی با یک دیگر به رقابت می پرداختند.
زمین مسابقات خرامش مستطیلی به طول ۶۰ متر و عرض ۲۰ متر است. سوارکاران به نوبت در زمین حاضر می شوند و نمایش خود را طبق برنامه اجرا می کنند. برنامه ها می توانند اختیاری و همراه با موسیقی باشند، یا از قبل توسط داوران مشخص شده باشند. هیئت داوران که از ۲ تا ۵ نفر تشکیل شده اند، با توجه به روانی نمایش و میزان سختی آن، دقت در انجام حرکات، میزان مطیع بودن اسب، کیفیت حرکات و رفتار او، چگونگی قرار گرفتن سوارکار بر روی اسب و… نمراتی بین ۰ ( انجام ندادن حرکت ) تا ۱۰ ( حرکتی بی نقص و عالی ) را برای هر حرکت یادداشت می کنند. سوارکار باید سعی کند حرکاتش برای هدایت اسب تا حد امکان مخفی باشد و دیده نشود، به طوری که احساس شود ارتباط ذهنی میان آن دو وجود دارد. این کار ممکن است به نظر تماشاگران بسیار آسان بیاید، در حالی که نتیجهٔ تلاش بسیار چندین سال می باشد.
معدل سوارکار بر حسب در صد اعلام می شود. معدلی بین ۶۵٪ تا ۷۰٪ معدلی خوبی برای مسابقات کشوری است. معدل برندگان مسابقات بزرگ بین المللی معمولاً بین ۷۵٪ تا ۸۰٪ می باشد. هم اکنون رکورد مسابقات بین المللی درساژ با برنامهٔ اختیاری، ۸۵/۸۷٪ می باشد و متعلق به انکی فان گرونسون از هلند و اسبش سالینرو می باشد که در سال ۲۰۰۶ در مسابقهٔ شهر دن بوس برنده شد.
wiki: درساژ