درخشندگی یا
توان تابشی ( به انگلیسی: luminosity ) اندازهٔ کل روشنایی[ ۱] جسم آسمانی است. جنس درخشندگی از توان است و واحدش
وات می باشد.
شار تابشی، [ ۲] درخشندگیِ یکای
مساحت جسم است، پس میانشان این رابطه برقرار است:
که F
شار تابشی و A مساحت تابنده است. نیز می توان F را شار دریافتی ( روشنایی، مقدار تابش رسیده به یکای سطح در فاصله ای معین ) [ ۱] و A را مساحت گویی که
جسم سیاه در فاصلهٔ معین روشن کرده دانست. هر دو مقدار یک جواب به دست می دهد.
چون مساحت
گوی از رابطهٔ S=A=۴πr2 به دست می آید، این رابطه برمی آید. توجه کنید که این جا مساحت کرهٔ روشن شده را به دست آوردیم ( r ) ، نه جسم سیاه ( R ) را.
پس درخشندگی ستاره از این رابطه پیدا می شود:
که R شعاع جسم سیاه ( ستاره ) ، σ ثابت استیون - بولتزمن و T
دمایش است.
از بخش این رابطه بر رابطهٔ درخشندگی خورشید، این رابطه دست می دهد:
که دربارهٔ ستارگان
رشتهٔ اصلی این رابطه برقرار است:
M
جرم جسم سیاه است.
رابطهٔ
قدر ظاهری ستارگان نیز تابعی لگاریتمی است و از این معادله به دست می آید:
که در آن msun
قدر ظاهری خورشید و mstar ] ستاره است. L☉
درخشندگی خورشید و Lstar درخشندگی ستاره است. d نیز فاصله می باشد. حالا اگر در زمین باشیم، رابطه را می توان این گونه بازنوشت:
اگر فاصله را برحسب واحد نجومی[ ۴] حساب کنیم.
اختلاف قدر مطلق[ ۵] و درخشندگی دو درخشنده چنین است:
M
قدر مطلق است.