درجه های نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران به درجات نظامی مرسوم در نیروهای مسلح ایران اشاره دارد، که از ۳ سازمان نظامی شامل: ارتش جمهوری اسلامی ایران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و فرماندهی انتظامی جمهوری اسلامی ایران تشکیل می شود. درجه های ارتش به ۴ نیرو شامل: نیروی زمینی، نیروی هوایی، نیروی پدافند هوایی و نیروی دریایی، درجه های سپاه به دو بخش ( نیروی زمینی و نیروی هوافضا در یک بخش و نیروی دریایی به عنوان بخش دوم ) هم چنین درجه های فراجا تقسیم می گردد.
... [مشاهده متن کامل]
تا پیش از انقلاب اسلامی ایران، درجه ارتشبدی، معادل دریابد در نیروی دریایی بوده است. ترتیب درجات ژاندارمری کل کشور مانند درجات نیروی زمینی است به استثناء سرباز و سرباز یکم که در ژاندارمری، ژاندارم یکم نامیده می شود. واژهٔ خطاب امرا تا اواخر دههٔ ۱۳۷۰ تیمسار بود.
بنا بر بند ب - ماده ۳۲ قانون استخدام نیروهای مسلح مصوبه ۲۹ آبان ۱۳۵۸ حداقل مدت توقف در درجات سربازی تا ستوانی یکمی به شرح زیر بود:
در دورهٔ پادشاهی پهلوی با برپایی فرهنگستان زبان فارسی نام های درجه های ارتشی نیز دگرگون شد. پس از تشکیل قشون متحدالشکل به سال ۱۳۰۰، درجات و مناصب سابق لغو و درجات جدید به این شرح تعیین گردید:
• به درجات سرهنگ تمام و بالاتر سردار گویند
• تابین اول ارشد بند که دو الی چهار ردیف است.
• سرجوقه که رئیس یک جوقه است و از دو الی چهار بند تشکیل می شود.
• وکیل راست و چپ که که اولی رئیس جوقه های اول و دوم ( نیم رسد اول ) و دومی رئیس جوقه های سوم و چهارم ( نیم رسد دوم ) است.
• وکیل اول کارهای کلی گروهان را عهده دار است.
• نایب که رئیس یک رسد است و از دو الی چهار جوقه تشکیل می شود.
• سلطان رئیس گروهان است که از دو الی چهار رسد تشکیل می شود.
• یاور فرمانده گردان است که از دو الی چهار گروهان تشکیل می شود.
• سرهنگ رئیس فوج است که از دو الی چهار گردان تشکیل می شود.
• سرتیپ رئیس تیپ است که از دو الی چهار فوج تشکیل می شود.
• امیرلشکر فرمانده لشکر است که حداقل از دو تیپ پیاده، یک تیپ سوار و توپخانه لشکری تشکیل می شود.
• سپهبد رئیس سپاه است که مرکب است از دو الی سه لشکر که باهم در عملیات شرکت کنند.
• کلیه سپاه ایران تحت امر فرمانده کل قشون قرار می گیرد.
... [مشاهده متن کامل]
تا پیش از انقلاب اسلامی ایران، درجه ارتشبدی، معادل دریابد در نیروی دریایی بوده است. ترتیب درجات ژاندارمری کل کشور مانند درجات نیروی زمینی است به استثناء سرباز و سرباز یکم که در ژاندارمری، ژاندارم یکم نامیده می شود. واژهٔ خطاب امرا تا اواخر دههٔ ۱۳۷۰ تیمسار بود.
بنا بر بند ب - ماده ۳۲ قانون استخدام نیروهای مسلح مصوبه ۲۹ آبان ۱۳۵۸ حداقل مدت توقف در درجات سربازی تا ستوانی یکمی به شرح زیر بود:
در دورهٔ پادشاهی پهلوی با برپایی فرهنگستان زبان فارسی نام های درجه های ارتشی نیز دگرگون شد. پس از تشکیل قشون متحدالشکل به سال ۱۳۰۰، درجات و مناصب سابق لغو و درجات جدید به این شرح تعیین گردید:
• به درجات سرهنگ تمام و بالاتر سردار گویند
• تابین اول ارشد بند که دو الی چهار ردیف است.
• سرجوقه که رئیس یک جوقه است و از دو الی چهار بند تشکیل می شود.
• وکیل راست و چپ که که اولی رئیس جوقه های اول و دوم ( نیم رسد اول ) و دومی رئیس جوقه های سوم و چهارم ( نیم رسد دوم ) است.
• وکیل اول کارهای کلی گروهان را عهده دار است.
• نایب که رئیس یک رسد است و از دو الی چهار جوقه تشکیل می شود.
• سلطان رئیس گروهان است که از دو الی چهار رسد تشکیل می شود.
• یاور فرمانده گردان است که از دو الی چهار گروهان تشکیل می شود.
• سرهنگ رئیس فوج است که از دو الی چهار گردان تشکیل می شود.
• سرتیپ رئیس تیپ است که از دو الی چهار فوج تشکیل می شود.
• امیرلشکر فرمانده لشکر است که حداقل از دو تیپ پیاده، یک تیپ سوار و توپخانه لشکری تشکیل می شود.
• سپهبد رئیس سپاه است که مرکب است از دو الی سه لشکر که باهم در عملیات شرکت کنند.
• کلیه سپاه ایران تحت امر فرمانده کل قشون قرار می گیرد.
