دربیک ها ( derbices ) قومی باستانی بودند که در شمال جرجان و همچنین در ناحیه رودبار گیلان در شمال فلات ایران و جنوب دریای خزر جای داشتند. به گزارش استرابون گروهی از تپورها مابین هیرکانیا و دربیک ها سکونت دارند. به گزارش بطلمیوس دربیک ها ( dribyces ) در کنار اقوام کادوسی و گلائه در منطقه مارگیانا ( غرب سپیدرود تا مغان ) سکونت داشتند. طبق این گزارش دربیک ها بین گلائه ها و آناریاکه ها سکونت داشتند. هرودوت از قبیله دروپیک ها ( dropiques ) در کنار دائی ها ( daens ) ، مارد ( mardes ) ، و ساگارتی ها ( sagarties ) به عنوان پارس های کوچنشین و صحراگرد یاد کرده است، بیشتر اطلاعاتی که از آن ها بر جای مانده، بر اساس نوشته های کتزیاس است. آن ها به پیروی از رهبر خود آمورائوس علیه کوروش بزرگ شورش کردند، که سرانجام باعث زخمی شدن و مرگ کوروش شد. با این حال این قوم از کوروش شکست خورده و به شاهنشاهی هخامنشی ملحق شدند. وجود چنین اطلاعاتی در مورد این قوم بر نوشته های کتزیاس پزشک دربار هخامنشیان بنا شده و این مطالب مبنای یکی از نظریه های مطرح در مورد علت مرگ کوروش بزرگ است. دیگر نطریه های مطرح در مورد مرگ کوروش بزرگ یکی براساس گفته های هرودوت است که مرگ کوروش را در اثر جنگ با ماساژت ها ذکر کرده است و دیگری گفته های کسنوفون است که مرگ این پادشاه را به صورت طبیعی و در قصرش دانسته است.
... [مشاهده متن کامل]
از یونانیان نقل شده است که در میان مردم دربیکی رسمی بوده است مبتنی بر آنکه مردان و زنانی را که به سن ۷۰ سالگی می رسیدند می کشتند و گوشت شان را میان خویشاوندان تقسیم کرده و می خوردند. البته در اغلب اوقات از خوردن زنان خودداری کرده و در این موارد بعد از خفه کردن آنان دفن شان می کردند.
به نقل از دانشنامه ایرانیکا دربیک ها یکی از اقوامی بودند که در دوره هخامنشیان منطقهٔ هیرکانیا را تحت فشار قرار می دادند. اراتوستن آنها را در منطقه خشک شمال اترک قرار داد. ظاهراً تعداد زیادی از دربیک ها باید قلمرویی از ساحل دریای خزر تا آمودریا ( اکسوس ) که توسط داهه اشغال شده است، در اختیار داشته باشند. به گفته پلینی دربیک ها در کنار آمودریا ( اکسوس ) نشیمن دارند و استفانوس بیزانتیوس دربیک ها را تا هند و باکتریا گسترش می دهد. در روایت کتزیاس، این آخرین نبرد کوروش علیه دربیک ها انجام گرفت. وی با پیروزی ( به کمک ساکاها ) یک ساتراپ به دربیک ها اختصاص داد. حرکت برخی دربیکی ها به سمت جنوب غربی در امتداد ساحل خزر از کنار هیرکانی به مرکز مازندران ادامه پیدا کرد. به گزارش کوینت کورس این دربیکی ها با چهل هزار نیرو بیشترین شمار نیروها را در نبرد گوگمل در بین سایر اقوام ساحل خزر داشتند. برخی دیگر از دربیکی ها به سمت جنوب شرقی به مارگیانا راه پیدا کردند.
... [مشاهده متن کامل]
از یونانیان نقل شده است که در میان مردم دربیکی رسمی بوده است مبتنی بر آنکه مردان و زنانی را که به سن ۷۰ سالگی می رسیدند می کشتند و گوشت شان را میان خویشاوندان تقسیم کرده و می خوردند. البته در اغلب اوقات از خوردن زنان خودداری کرده و در این موارد بعد از خفه کردن آنان دفن شان می کردند.
به نقل از دانشنامه ایرانیکا دربیک ها یکی از اقوامی بودند که در دوره هخامنشیان منطقهٔ هیرکانیا را تحت فشار قرار می دادند. اراتوستن آنها را در منطقه خشک شمال اترک قرار داد. ظاهراً تعداد زیادی از دربیک ها باید قلمرویی از ساحل دریای خزر تا آمودریا ( اکسوس ) که توسط داهه اشغال شده است، در اختیار داشته باشند. به گفته پلینی دربیک ها در کنار آمودریا ( اکسوس ) نشیمن دارند و استفانوس بیزانتیوس دربیک ها را تا هند و باکتریا گسترش می دهد. در روایت کتزیاس، این آخرین نبرد کوروش علیه دربیک ها انجام گرفت. وی با پیروزی ( به کمک ساکاها ) یک ساتراپ به دربیک ها اختصاص داد. حرکت برخی دربیکی ها به سمت جنوب غربی در امتداد ساحل خزر از کنار هیرکانی به مرکز مازندران ادامه پیدا کرد. به گزارش کوینت کورس این دربیکی ها با چهل هزار نیرو بیشترین شمار نیروها را در نبرد گوگمل در بین سایر اقوام ساحل خزر داشتند. برخی دیگر از دربیکی ها به سمت جنوب شرقی به مارگیانا راه پیدا کردند.
