درازروده

درازروده یا ایلِئوم ( به انگلیسی: Ileum ) در کالبدشناسی دستگاه گوارش بخش انتهایی، از سه بخش روده ی باریک است. در اکثر مهره داران، درازروده بخش نهایی روده باریک به شمار می رود: از جمله در پستانداران، خزندگان و نیز پرندگان.
درازروده در زیر دوازدهه و تهی روده∗ قرار گرفته و توسط دریچه ای به نام دریچه ایلئوسکال∗ ( دریچهٔ دراز - کوری ) از روده کور ( سکوم ) جدا شده است. در محل این سوراخ مخاط روده دارای دو چین فوقانی و تحتانی می باشد که به یکدیگر متصل شده و مانع برگشت مواد از روده ی بزرگ به داخل روده ی باریک می شود. [ ۲] طول درازروده در انسان ها در حدود ۲ تا ۴ متر است.
مقدار PH درازروده معمولا بین ۷ و ۸ ( خنثی یا کمی قلیایی ) است.
اصلی ترین کارکرد درازروده، جذب ویتامین ب۱۲ و نمک های صفراوی و فرآورده هایی است که توسط تهی روده جذب نشده اند. دیوارهٔ درازروده چین دار است و هر کدام از چین ها از شمار بسیار زیادی پُرزهای روده ای کوچک پوشیده شده است.
در جراحی، گاه در دیواره شکم با وسایل جراحی سوراخی ایجاد می کنند که در نتیجه آن محتویات درازروده به بیرون راه پیدا می کند. به این عمل ایلئوستومی∗ گفته می شود.
• دوازدهه ( دئودنوم )
• تهی روده ( ژژنوم )
• روده باریک

درازروده (ileum)
بخشی از رودۀ کوچک در دستگاه گوارش، بین دوازدهه و قولون. غذای هضم شده را جذب می کند. دیوارۀ آن ماهیچه ای است، به قسمتی که امواج انقباضی (حرکت دودی) غذا را مخلوط می کنند و به جلو می رانند. تعداد زیادی برآمدگی های انگشت مانند یا پرز در سطح داخلی درازروده قرار دارند که سطح جذب مواد را افزایش می دهند. درازروده ذخیرۀ خونی بسیار خوبی دارد، که مولکول های غذایی را می گیرند، از دیواره عبور می کنند، و از طریق سیاه رگ باب کبدی به جگر (کبد) انتقال می دهند.