در سرای

لغت نامه دهخدا

درسرای. [ دَ س َ ] ( اِ مرکب ) دربار. درگاه. آستان :
چنین تا به آباد جایی رسید
ز هامون سوی درسرایی رسید.

فردوسی.

بزرگان که بودند بر درسرای
بیاوردشان مرد پاکیزه رای.

فردوسی.

چو لشکر شد انبوه بر درسرای
بنزدیک شاه آمد آن نیک رای.

فردوسی.

دربار درگاه آستان

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید