دجن
لغت نامه دهخدا
دجن. [ دُ ج ُن ن ] ( ع ) ج ِ دُجنة. || تاریکی. || ابر تاریک برهم نشسته بی باران. || فروپوشیدگی ابر به تاریکی و تراکم. ( منتهی الارب ).
دجن. [ دُ ج ُ ] ( ع اِ ) ج ِ دَجن. ( منتهی الارب ).
دجن. [ دَ ] ( ع اِ ) باران کثیر. باران بسیار. ج ، ادجان. دُجُن. دِجان. || تاریکی ابر برهم نشسته. ( منتهی الارب ). سایه میغ. ( مهذب الاسماء ). || یوم دجن به ترکیب اضافی و توصیفی هر دو درست است. ( منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید