دبیل
لغت نامه دهخدا
دبیل. [ دَ ] ( ع اِ مص ) سختی و بی فرزندی. و دبل ٌ دابل دبیل ، مبالغه است. ( منتهی الارب ).
دبیل. [ دَ ] ( اِخ ) موضعی است به سند. ( منتهی الارب ). شهریست از سند بر کران دریای اعظم است و جایگاه بازرگانان و از آلتهای هندوستان و دریا اندر وی بسیار افتد. ( حدود العالم ). و اقلیم روم از شهرهای چین آغازد و زمین هندوان بر کوههای قامرون گذرد و بر بارانسی ( بنارسی ) و گنوج و اوزین و آنچه بدریا بارست چون تاز و جیمور و سندان وز شهرهای سند بر منصوره و دبیل آنگه به عمان رسد. ( التفهیم بیرونی ص 198 و 335 ).
دبیل. [ دَ ] ( اِخ ) نام جایگاهیست نزدیک یمامه و گویند ریگستانیست میان یمامه و یمن. ( معجم البلدان ). و نیز گویند نام ریگی معروفست که باین ریگ می پیوندد. ( معجم البلدان ).
دبیل. [ دَ ] ( اِخ ) دوین. از قرای ارمینیه شهریست به ارمنستان متاخم به اران. ( معجم البلدان ). نام شهری به اران. رجوع به دائرةالمعارف فارسی شود.
دبیل. [ دَ / دُ ب َ ] ( اِخ ) موضعی است بشام نزدیک رمله. ( از منتهی الارب ). موضعی است بشام. ( تاج العروس ). از قراء رمله است و گروهی بدانجا منسوبند. ( معجم البلدان ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید