دبوسی، کلود (۱۸۶۲ـ۱۹۱۸)(Debussy, Claude)
دبوسی، کلود
آهنگ ساز فرانسوی . با جنبش رُمانتیک آلمانی قطع رابطه کرد و جنبه های نوینی از ملودی و هارمونی مبتنی بر گام یک پرده ای را ارائه داد که موسیقی شرقی را به ذهن القا می کردند. ازجمله آثار اوست: پرلود بعدازظهر یک فون (۱۸۹۴)، تجسم شعری از استفان مالارمه، و اپرای پِلئاس و ملیزاند (۱۹۰۲). در میان آثار دیگر او قطعه های متعدد برای پیانو، ترانه ها، قطعه های ارکستری مانند دریا (۱۹۰۵) و سه نکتورن (۱۸۹۹)، و بالۀ بازی (۱۹۱۳) یافت می شوند. دبوسی نوشته های انتقادی زیرکانه و طنزآمیزی دربارۀ موسیقی روزگار خود نیز منتشر می کرد، که شخصیت اصلی آن موسیو کروش «آنتی دیلِتانته » (ضدتفنن )، چهره ای برگرفته از اریک ساتی، بود. دبوسی پسر یک مغازه دار بود. نخستین درس های پیانو را در ۷ سالگی گرفت . در ۱۸۸۰ وارد رشتۀ آهنگ سازی شد. دو تابستان بعدی را با سمت نوازندۀ خانگی نزد نادژدا فون مِک، حامی سابق چایکوفسکی، گذراند و به دو فرزند او تعلیم داد و همراه خانواده برای نخستین بار به سوئیس و ایتالیا و سال بعد هم به روسیه سفر کرد. در ۱۸۸۴ برندۀ جایزۀ رم شد. طی این سال ها به تدریج جریان های متداول واگنری در موسیقی روز را مردود شمرد و مسیری تازه به سوی امپرسیونیسم گشود. آرمان دبوسی این بود که موسیقی باید جلوۀ یک بداهه نوازی دائمی و پیوسته را داشته باشد. دبوسی که مردی درونگرا و منتقدی موشکاف بود، در آخرین دهۀ عمر بسیار مشهور شد، اما از سرطانی لاعلاج نیز رنج می برد.
دبوسی، کلود
آهنگ ساز فرانسوی . با جنبش رُمانتیک آلمانی قطع رابطه کرد و جنبه های نوینی از ملودی و هارمونی مبتنی بر گام یک پرده ای را ارائه داد که موسیقی شرقی را به ذهن القا می کردند. ازجمله آثار اوست: پرلود بعدازظهر یک فون (۱۸۹۴)، تجسم شعری از استفان مالارمه، و اپرای پِلئاس و ملیزاند (۱۹۰۲). در میان آثار دیگر او قطعه های متعدد برای پیانو، ترانه ها، قطعه های ارکستری مانند دریا (۱۹۰۵) و سه نکتورن (۱۸۹۹)، و بالۀ بازی (۱۹۱۳) یافت می شوند. دبوسی نوشته های انتقادی زیرکانه و طنزآمیزی دربارۀ موسیقی روزگار خود نیز منتشر می کرد، که شخصیت اصلی آن موسیو کروش «آنتی دیلِتانته » (ضدتفنن )، چهره ای برگرفته از اریک ساتی، بود. دبوسی پسر یک مغازه دار بود. نخستین درس های پیانو را در ۷ سالگی گرفت . در ۱۸۸۰ وارد رشتۀ آهنگ سازی شد. دو تابستان بعدی را با سمت نوازندۀ خانگی نزد نادژدا فون مِک، حامی سابق چایکوفسکی، گذراند و به دو فرزند او تعلیم داد و همراه خانواده برای نخستین بار به سوئیس و ایتالیا و سال بعد هم به روسیه سفر کرد. در ۱۸۸۴ برندۀ جایزۀ رم شد. طی این سال ها به تدریج جریان های متداول واگنری در موسیقی روز را مردود شمرد و مسیری تازه به سوی امپرسیونیسم گشود. آرمان دبوسی این بود که موسیقی باید جلوۀ یک بداهه نوازی دائمی و پیوسته را داشته باشد. دبوسی که مردی درونگرا و منتقدی موشکاف بود، در آخرین دهۀ عمر بسیار مشهور شد، اما از سرطانی لاعلاج نیز رنج می برد.
wikijoo: دبوسی،_کلود_(۱۸۶۲ـ۱۹۱۸)