دایه

منبع لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی عمید
فرهنگ فارسی معین
فرهنگ فارسی هوشیار
واژگان مترادف و متضاد
منبع عکس. فرهنگ ریشه های هندواروپایی زبان فارسی

اینجا میبینیم که این غذای کمکی از گاو هم میتونه اخذ بشه …
پس در معنای مادر … نیست فقط تکیه گاهی برای شیر مادر

دایه = پرورنده چه مرد و چه زن چه مادر و چه برادر مادر و چه خویش و چه بیگانه
جاداشت که همان نخست برابر دای و دایه را پرورنده مینوشت و این دایه هیچ پیوندی با شیر دادن ندارد
- -
-
- -
دینوری گوید پارسیان مادر را دایه گویند و آن مَرغ که بهرام گور دران فروشده بود مادر بهرام بسیار بکاویدتا مگر کالبد پسر یابد و نیافت ازیرا ان مَرغ را مرج دای گویند که به پارسی دای مادر است
- - - -
-
-
بهترین چم دایگانی ، پروراندن است و ان را از این سروده فردوسی میتوان خواند
چنین تا برآمد برین روزگار
تهمتن بیامد بر شهریار
چنین گفت کاین کودک شیرفش
مرا �پرورانید� باید به کش
چو دارندگان ترا مایه نیست
مر او را بگیتی چو من� دایه� نیست
سیاوش جهاندار پرمایه بود
ورا رستم زابلی دایه بود
ز زابلستان چند پرمایه بود
سیاووش را آن زمان دایه بود
همان کهتر و دایگان تو بود
به لشکر ز پرمایگان تو بود
( رستم که دایگان بهمن بود )
سوی دایگانم فرستد مگر
که منذر مرا به ز مام و پدر
( منذر دایگانی بهرام گور )
کنون با پرستنده و دایگان
از ایران بزرگان و پرمایگان
ز پرمایگان دایگانی گزین
که باشد ز کشور برو آفرین
فردوسی
ماه گفت دارندگی کنم خورشید گفت دایگی کنم
میبدی
مهد را آنجا فرود آوردند با بسیار زنان چون دایگان و ددگان. ( تاریخ بیهقی
دایه و داده و لله و دادا و لالا و دایی و دده یکیست چون زاد و زای داده دایه
جانشینی د و ل بهم بسیار در پهلوی رایج بود دیلمان و پشتونها و درهورامان و بسیاری جاها رواج داشته مانند سردار سللار - در فارس بلندای مردمان را دار گویند و دار را چه بسا که لار گویند و گاه دار گویند و گاه لار میگویند لار دراز - تیه کال لار بلند ترکه ای
دهخدا بیش از گذشتگانش مایه گمراهی شده است - و شوربختانه گمراهکنندگی دهخدا بسیار ویرانی ببار اورده اینکه امروز مردم گمان میکنند دایه تنها شیردهنده است بسیار بیراهه است دای و دایه کسی است که میپرورد چه مادر باشد چه دایی باشد چه بیگانه رستم باشد