دایمون (اسطوره). دایْمون (اسطوره)(daimon)
در
اساطیر و تفکر یونان، روح نگهبان؛ نیرویی فرازمینی، که گاه آن را با سرنوشت افراد مرتبط می دانند. سقراط این واژه را به معنی ندای وجدان یا غریزه ای به کار می برد که راهنمای
انسان در تحقق سرنوشت اوست. نویسندگان دوره های بعد، از آن به نشانۀ تجسم الهام یاد کرده اند. کلمۀ «دمون» (دیو) از مشتقات آن است اما دایمون، برخلاف دمون، بر پلیدی و بداندیشی دلالت نداشت.
دایمون (فلسفه). دایْمون (فلسفه)(daimon)
موجودی حد واسط میان انسان و خدایان، در کنفرانس علمی افلاطون. در اندیشۀ یونانی پیش از افلاطون فقط به
الوهیت به طور عام، اطلاق می شد بی آن که در هیچ یک از خدایان خاص تشخص یابد. نیاز به واسطه هایی میان جهان تحت قمر، که جهان تغییرات و عالم رویدادهاست، و جهان فوق قمر، که جهان سرمدی و بی زمان و آسمانی است، محور اندیشۀ افلاطون گرایی میانه و نوافلاطونیان است. دایمون به خویشتن شخص یا وجهی از آن نیز اطلاق می شود. در زبان انگلیسیِ معاصر یکی از معانی این واژه، نیرو و شور شدید است که صورت هم ریشۀ همین کاربرد اخیر به شمار می آید.
