دایره گچی

دایرۀ گچی (Houei-lan tsi-huitanjji)
نمایش نامه ای به نظم و نثر در چهار پرده، نوشتۀ لی سینگ ـ تائو، به زبان چینی، نوشته شده در قرن ۱۴م. یکی از مشتریان متعدد دختری خودفروش به نام چانگ های ـ تانگ، که مخارج زندگی خود و مادر و برادرش را از راه خودفروشی تأمین می کند، با او عقد ازدواج می بندد، چراکه از همسر خود صاحب فرزندی نشده است. پنج سال بعد، برادر دختر به نزد او می آید و طلب کمک می کند، اما دختر چیزی در بساط ندارد. زنِ «ما» جواهر خود را به برادر چانگ می دهد و چون شوهرش از او می پرسد که جواهر را چه کرده، به دروغ می گوید چانگ آن را دزدیده و به یکی از معشوقانش داده است. طی حوادثی زن «ما» شوی خود را مسموم می کند. چانگ می کوشد با فرزند خود بگریزد، اما قاضی که فاسق زن «ما»ست، به نفع او رأی می دهد. قاضی دیگری به نام پائو چنگ حکم را نقض می کند و دستور می دهد دایره ای گچی بر زمین رسم کنند، کودک را در میانه نهند و هرکس توانست کودک را از دایره بیرون بیاورد مادر او خواهد بود. چانگ دو بار شکست می خورد، چراکه می ترسد بازوی بچه بشکند. قاضی درمی یابد مادر اصلی کودک چانگ است. برتولد برشت در نوشتن نمایش نامۀ مشهور خود، دایرۀ گچی قفقازی، از این نمایش نامه الهام گرفته است.