داگلاس

خطوط آغازین پرده دوم احتمالاً معروف ترین خطوط هستند:
اسم من نوروال است. پدر من در تپه های گرامپیان گله های خود را می چراند. یک جوان روستایی صرفه جو، مراقبت های مداوم او باعث افزایش ذخیره اش شد؛ و تنها پسرش، خودم، را در خانه نگه دارد.
_ ( داگلاس، دوم، من )
خانوم راندولف نمایشنامه را در غم از دست دادن برادرش آغاز کرد. اندکی پس از آن، او برای کنیزش فاش کرد که با پسر دشمن پدرش ازدواج کرده است. او قادر به اعتراف به ازدواج یا اعتراف به پسری که به دنیا آورده، نبوده است. او کنیزش را به همراه پسرش به خانه خواهر کنیز فرستاد. آنها در طوفان گم شده بودند و دیگر خبری از آنها نشده بود.
قهرمان جوان، نوروال، مدت کوتاهی پس از تولدش در خارج از خانه رها شد تا در اثر در معرض دید قرار گرفتن، بمیرد. با این وجود، کودک توسط یک چوپان نجات پیدا کرد - الد نوروال - و بنابراین نام خود را بازمی یابد. او در واقع پسر لیدی راندولف ( دختر سر مالکوم ) ، توسط داگلاس است و مدت کوتاهی دوباره با او متحد می شود.
سر مالکوم کودک را در معرض دید قرار می دهد، اما به بانگ نوروال یک مأموریت در ارتش داده می شود.
هنگامی که او زندگی لرد راندولف را نجات می دهد، ارباب مدیون او می شود و بدین ترتیب یانگ نوروال از طرف گلنالون را که وارث ارباب است مورد حسادت قرار می گیرد.
همان طور که در مکتب هنری رومانتیک متداول بود، در این داستان نیز بسیاری از شخصیتهای اصلی به استثنای لرد راندولف می میرند. بانوی راندولف، پس از شنیدن خبر مرگ یانگ نوروال که توسط لرد راندولف که او نیز توسط گلنالون فریب خورده بود، کشته شده بود، جان خودش را گرفت. به نحوی، بانگ نوروال گلنالون را کشته بود، زیرا گلنالون دربارهٔ او دروغ منتشر می کرد.
مضمون این نمایشنامه با شنیدن تصنیف «گیل موریس» یا «چایلد موریس» از بانویی به فکرش خطور کرد ( FJ Child , Popular Ballads , ii. 263 ) . تصنیف طرح کلی ساده و برجسته داستان او را فراهم کرد. بعد از آگیس، این دومین شعر درام