داوید، ژاک ـ لوئی (۱۷۴۸ـ۱۸۲۵)(David, Jacques-Louis)
سوگند هراتیوس ها، اثر ژاک ـ لوئی داوید
نقاش فرانسوی. از بزرگ ترین نقاشان نئوکلاسیک بود که می کوشید به هنرش معنایی سیاسی بخشد. در دورۀ انقلاب فرانسه از طرفداران فعال جمهوری بود، و به همین سبب، زندانی شد (۱۷۹۴ـ۱۷۹۵). در نقاشیِ خود با نام مرگ مارا (۱۷۹۳؛ موزه های سلطنتی بروکسل)، قتلی سیاسی را همچون فاجعه ای کلاسیک عرضه کرده است. داوید نخست در پاریس، و سپس در رم هنر آموخت. در رم به طراحی از روی مجسمه های روم باستان، و آشنایی با شخصیت های اصلی رنسانس پرداخت. از ۱۷۷۵ تا ۱۷۸۵، با تأثیر از آثاری که در رم آ فرید، اسلوب نئوکلاسیک نظرگیر خود را پروراند؛ تابلوی سوگند هُراتیوس ها (۱۷۸۴؛ لوور، پاریس) از آثار مهم این دوره است؛ داوید با این اثر می خواست غیرت وطن پرستانۀ جمهوری خواهان را برانگیزد. داوید پس از مرگ روبسپیر، پیشوای ژاکوبنها، دوباره به زندان افتاد و به سختی از گیوتین رهایی یافت. تابلوی ربودن زنان قوم سابین (۱۷۹۹؛ لوور، پاریس) را به همسرش اهدا کرد، که ناله های ملتمسانه اش به رهایی داوید از مرگ کمک کرده بود. زمانی که ناپلئون به قدرت رسید، نقاش رسمی او شد، و پرده هایی پرشکوه و شاهانه آفرید؛ ازجمله تابلوی ناپلئون در گذر از کوه های آلپ (۱۸۰۰؛ لوور، پاریس)، و ناپلئون در حال تاراندن عقاب ها (۱۸۱۰؛ ورسای۳). گسترۀ آثارش، تک چهره سازی را نیز دربرمی گیرد؛ تابلوی مادام رِکامیه (۱۸۰۰؛ لوور، پاریس) از گزیده ترینِ آن هاست. شیوۀ کارِ داوید، که شاگردانش، به ویژه اَنگر، میراث بَر آن بودند، در نیمۀ اول قرن ۱۹ بر نقاشی فرانسه تسلط یافت. داوید در پاریس به دنیا آمد، و تعلیمات آغازینش را نزد عمویش فرانسوآ بوشه فراگرفت، و سپس نزد ژوزف ماری وین (۱۷۱۶ـ۱۸۰۹)، نقاش نئوکلاسیک، هنر آموخت. اولین آرزویش دریافت جایزۀ رم بود، که سرانجام پس از چهار بار تلاش، در ۱۷۷۴ آن را دریافت کرد. سپس با ویِن به رم رفت. پس از بازگشت به فرانسه، در مدرسۀ عالی هنرهای زیبا پذیرفته شد، ولی آثارش همچنان از ویِن تأثیر داشت. در کنگرۀ دوران انقلاب، نمایندۀ پرشور پاریس شد، و به عضویت کمیتۀ امنیت عمومی درآمد. پس از سقوط ناپلئون، بوربون ها او را طرد کردند؛ از آن پس در بروکسل اقامت گزید، و تا آخر عمر در آن جا ماند.
سوگند هراتیوس ها، اثر ژاک ـ لوئی داوید
نقاش فرانسوی. از بزرگ ترین نقاشان نئوکلاسیک بود که می کوشید به هنرش معنایی سیاسی بخشد. در دورۀ انقلاب فرانسه از طرفداران فعال جمهوری بود، و به همین سبب، زندانی شد (۱۷۹۴ـ۱۷۹۵). در نقاشیِ خود با نام مرگ مارا (۱۷۹۳؛ موزه های سلطنتی بروکسل)، قتلی سیاسی را همچون فاجعه ای کلاسیک عرضه کرده است. داوید نخست در پاریس، و سپس در رم هنر آموخت. در رم به طراحی از روی مجسمه های روم باستان، و آشنایی با شخصیت های اصلی رنسانس پرداخت. از ۱۷۷۵ تا ۱۷۸۵، با تأثیر از آثاری که در رم آ فرید، اسلوب نئوکلاسیک نظرگیر خود را پروراند؛ تابلوی سوگند هُراتیوس ها (۱۷۸۴؛ لوور، پاریس) از آثار مهم این دوره است؛ داوید با این اثر می خواست غیرت وطن پرستانۀ جمهوری خواهان را برانگیزد. داوید پس از مرگ روبسپیر، پیشوای ژاکوبنها، دوباره به زندان افتاد و به سختی از گیوتین رهایی یافت. تابلوی ربودن زنان قوم سابین (۱۷۹۹؛ لوور، پاریس) را به همسرش اهدا کرد، که ناله های ملتمسانه اش به رهایی داوید از مرگ کمک کرده بود. زمانی که ناپلئون به قدرت رسید، نقاش رسمی او شد، و پرده هایی پرشکوه و شاهانه آفرید؛ ازجمله تابلوی ناپلئون در گذر از کوه های آلپ (۱۸۰۰؛ لوور، پاریس)، و ناپلئون در حال تاراندن عقاب ها (۱۸۱۰؛ ورسای۳). گسترۀ آثارش، تک چهره سازی را نیز دربرمی گیرد؛ تابلوی مادام رِکامیه (۱۸۰۰؛ لوور، پاریس) از گزیده ترینِ آن هاست. شیوۀ کارِ داوید، که شاگردانش، به ویژه اَنگر، میراث بَر آن بودند، در نیمۀ اول قرن ۱۹ بر نقاشی فرانسه تسلط یافت. داوید در پاریس به دنیا آمد، و تعلیمات آغازینش را نزد عمویش فرانسوآ بوشه فراگرفت، و سپس نزد ژوزف ماری وین (۱۷۱۶ـ۱۸۰۹)، نقاش نئوکلاسیک، هنر آموخت. اولین آرزویش دریافت جایزۀ رم بود، که سرانجام پس از چهار بار تلاش، در ۱۷۷۴ آن را دریافت کرد. سپس با ویِن به رم رفت. پس از بازگشت به فرانسه، در مدرسۀ عالی هنرهای زیبا پذیرفته شد، ولی آثارش همچنان از ویِن تأثیر داشت. در کنگرۀ دوران انقلاب، نمایندۀ پرشور پاریس شد، و به عضویت کمیتۀ امنیت عمومی درآمد. پس از سقوط ناپلئون، بوربون ها او را طرد کردند؛ از آن پس در بروکسل اقامت گزید، و تا آخر عمر در آن جا ماند.
wikijoo: داوید،_ژاک_ـ_لویی_(۱۷۴۸ـ۱۸۲۵)