داوَرِ شیرازی، محمدمفید بن محمدبنی (شیراز ۱۲۵۱ـ همان جا ۱۳۲۵ق)
شاعر، عارف و ادیب ایرانی. چندی در کرمان به سر برد و بارها برای تحصیل به مشهد رفت. گفته می شود چهل اربعین به ریاضت مشغول بود. داور در گوشه ای از صحن شاهچراغ جلسات ادبی تشکیل می داد. از آثارش: مرآةالفصاحه (شیراز، ۱۳۷۱ش)؛ نورالیقین فی شرح الاربعین؛ شرح قصیدة امرؤالقیس؛ ضیاءالقلوب؛ شرح زیارت عاشورا؛ اساس الکمال؛ حواشی بر شرح نهج المسترشدین؛ گنج مراد و هزینة رشاد؛ اصلاح الالفاظ؛ عشرة کامله و ضیاءالقلوب.