داود رحمانی ( ۱۳۲۴ – ۲۸ مهر ۱۴۰۰ ) معروف به حاج داود، نخستین رئیس زندان قزل حصار تهران بعد از انقلاب ۵۷ ایران بود.
وی متولد سال ۱۳۲۴ در خیابان شهباز ( هفده شهریور ) در شرق تهران بود. در حوالی همان محل تولد خود به آهنگری اشتغال داشت. پس از انقلاب وارد کمیتهٔ انقلاب شد و سپس به واسطهٔ آشنایی با سید اسدالله لاجوردی، دادستان تهران در آن زمان، به ریاست زندان قزل حصار رسید.
... [مشاهده متن کامل]
از تابستان ۱۳۶۰ تا تیر ۱۳۶۳ وی رئیس زندان قزل حصار کرج بوده است. دوران ریاست حاج داود در زندان قزل حصار به دوران وحشت معروف است. به گفته بسیاری از زندانیان، حاج داود رحمانی که قدرت مطلقه ای در اعمال شکنجه بر زندانیان سیاسی در این زندان داشته است، روش های گوناگونی را برای شکنجه زندانیان به کار گرفته که برخی از آن ها ( مانند قبرها یا دستگاه ها ) ، در شکل و گستردگی اجرا، منحصر به فرد بوده اند.
حاج داود در سال ۱۳۶۲ شیوهٔ شکنجهٔ قبر ( یا قیامت، تخت، تابوت، جعبه، دستگاه ) را ابداع می کند، روشی که در آن زندانی در میان تخته های نئوپان که از سه طرف او را احاطه کرده اند ( به طول ۲ متر و عرض و ارتفاع حدود ۸۰ سانتیمتر ) ، با چشم بند و در سکوت مطلق – که در هنگام غذا خوردن هم نمی بایست صدای برخورد قاشق با ظرف به گوش می رسید - به صورت مستمر و بدون هیچ گونه تماسی با سایر زندانیان باید در یک حالت می نشستند. این شکنجهٔ طاقت فرسا بسته به مقاومت زندانی ادامه می یافت تا زمانی که مقاومت او بشکند و حاضر به اعلام انزجار علیه گروه و دوستان خود باشد. در مورد زندانیان مقاوم تر این زمان آنقدر ادامه دارد که بسیاری از قربانیان آن سلامت روحی و روانی خود را برای همیشه از دست می دهند. در تمام مدت از بلندگوها، سخنرانی های مذهبی، اذان، قرآن یا بعدترها مصاحبه افرادی که بریده بودند، پخش می شود. در این شکنجه، هدف تحت اختیار گرفتن تمامی حواس و تحرک زندانی و به طبع آن تمامی تفکر و ارادهٔ او است و در حالی حس شنوایی زندانی این مطالب را دریافت می کند، که حواس دیگر او کاملاً محدود شده و تحت اختیار شکنجه گر هستند. شهرنوش پارسی پور، نویسندهٔ ایرانی، از افرادی است که در بهار سال ۱۳۶۳ قیامت را تجربه کرده است. او در کتاب «خاطرات زندان» می نویسد که شخص حاج داود به او می گوید، باید به «دستگاه» برود، نامی که حاج داود خود به تخت ها داده است، زیرا که آن ها را دستگاه آدم سازی یا تواب سازی می داند:
وی متولد سال ۱۳۲۴ در خیابان شهباز ( هفده شهریور ) در شرق تهران بود. در حوالی همان محل تولد خود به آهنگری اشتغال داشت. پس از انقلاب وارد کمیتهٔ انقلاب شد و سپس به واسطهٔ آشنایی با سید اسدالله لاجوردی، دادستان تهران در آن زمان، به ریاست زندان قزل حصار رسید.
... [مشاهده متن کامل]
از تابستان ۱۳۶۰ تا تیر ۱۳۶۳ وی رئیس زندان قزل حصار کرج بوده است. دوران ریاست حاج داود در زندان قزل حصار به دوران وحشت معروف است. به گفته بسیاری از زندانیان، حاج داود رحمانی که قدرت مطلقه ای در اعمال شکنجه بر زندانیان سیاسی در این زندان داشته است، روش های گوناگونی را برای شکنجه زندانیان به کار گرفته که برخی از آن ها ( مانند قبرها یا دستگاه ها ) ، در شکل و گستردگی اجرا، منحصر به فرد بوده اند.
حاج داود در سال ۱۳۶۲ شیوهٔ شکنجهٔ قبر ( یا قیامت، تخت، تابوت، جعبه، دستگاه ) را ابداع می کند، روشی که در آن زندانی در میان تخته های نئوپان که از سه طرف او را احاطه کرده اند ( به طول ۲ متر و عرض و ارتفاع حدود ۸۰ سانتیمتر ) ، با چشم بند و در سکوت مطلق – که در هنگام غذا خوردن هم نمی بایست صدای برخورد قاشق با ظرف به گوش می رسید - به صورت مستمر و بدون هیچ گونه تماسی با سایر زندانیان باید در یک حالت می نشستند. این شکنجهٔ طاقت فرسا بسته به مقاومت زندانی ادامه می یافت تا زمانی که مقاومت او بشکند و حاضر به اعلام انزجار علیه گروه و دوستان خود باشد. در مورد زندانیان مقاوم تر این زمان آنقدر ادامه دارد که بسیاری از قربانیان آن سلامت روحی و روانی خود را برای همیشه از دست می دهند. در تمام مدت از بلندگوها، سخنرانی های مذهبی، اذان، قرآن یا بعدترها مصاحبه افرادی که بریده بودند، پخش می شود. در این شکنجه، هدف تحت اختیار گرفتن تمامی حواس و تحرک زندانی و به طبع آن تمامی تفکر و ارادهٔ او است و در حالی حس شنوایی زندانی این مطالب را دریافت می کند، که حواس دیگر او کاملاً محدود شده و تحت اختیار شکنجه گر هستند. شهرنوش پارسی پور، نویسندهٔ ایرانی، از افرادی است که در بهار سال ۱۳۶۳ قیامت را تجربه کرده است. او در کتاب «خاطرات زندان» می نویسد که شخص حاج داود به او می گوید، باید به «دستگاه» برود، نامی که حاج داود خود به تخت ها داده است، زیرا که آن ها را دستگاه آدم سازی یا تواب سازی می داند:
