داهه

لغت نامه دهخدا

داهه. [ هََ ] ( اِخ ) داه. داها. نام قومی از ایرانیان است ساکن شمال شرقی ایران و اشکانیان بیاری آنان بسلطنت رسیده اند. این قوم ظاهراً از سکاها بوده اند. ( از ایران در زمان ساسانیان چ جدید ص 30 ). نام طایفه ای ایرانی و شعبه ای از قبایل اسکیت بوده اند و در طرف شرقی دریای خزر سکنی داشته اند و بنام آنان در تاریخ ایران تا حمله عرب برمیخوریم و بقول بروسوی مورخ و پیشوای دینی کلده که در قرن سوم ق. م. میزیسته است ، کورش بزرگ در آخرین جنگهای خود با داهه ها در زدوخورد بوده است. آدین مورخ یونانی قرن اول م. در جزو لشکریان داریوش سوم هنگام جنگ با اسکندر از سواران تیرانداز داهه نام میبرد. قسمتی از لشکریان اشکانیان از این طایفه بوده اند، چون از زمانهای بسیار قدیم از سواحل رود سیحون تا صحراهای جنوبی روسیه محل قبایل ایرانی چادرنشین بوده است و داهه ها از این قبایل محسوب میشوند. احتمال ارتباطی میان نام آنان و ناحیه دهستان میرود. کلمه داهه در سانسکریت داس َ آمده است و صفتی است اهریمنی در مقابل کلمه آریا. ( از یشتها ج 2 ص 57 ).

فرهنگ فارسی

قبیله ای صحراگرد از طوایف سکایی که بقول آریانوس ( ه.م. ) در عهد اسکندر در شمال گرگان و مرو سکونت داشتند. نام این قوم بر ناحیه مذکور اطلاق شده آنجا را (( دهستان ) ) نامیدند.

دانشنامه آزاد فارسی

داهَه
نام قومی چادرنشین از ایرانیان ساکن شرق دریای خزر و شمال خراسان. این قوم شاخه ای از سکاها بوده اند و اشکانیان به مدد آنان به سلطنت رسیدند. قوم داهه بعداً در منطقه گرگان سکنی گزیدند و با قوم پارت یکی شدند.
wikijoo: داهه

پیشنهاد کاربران

بپرس