دانّونتْسیو، گابریِله (۱۸۶۳ـ۱۹۳۸)(D\'Annunzio, Gabriele)
دانّونتْسیو، گابریِله
نمایش نامه نویس، رمان نویس، و شاعر ایتالیایی. بهره گیری او از زبان و سبک نگارشی که در زمان خود با انتقاد بسیار روبه رو شد، آغاز عدول از سنت های ادبی ایتالیایی قرن ۱۹ محسوب می شود. رمان های او، که غالباً عناصری از فساد، تکبر، نخوت، و رسوایی را درهم می آمیزد، عبارت اند ازبی گناه (۱۸۹۱)، و پیروزی مرگ (۱۸۹۴). نخستین دفتر شعر دانّونتسیو رؤیای نخستین بهار (۱۸۷۹) نام داشت، که درپی آن مجموعه های دیگری از شعر، داستان کوتاه، رمان، و نمایش نامه منتشر کرد، ازجمله تراژدی های نشاط (۱۸۹۹) و فرانچسکا داریمینی (۱۹۰۱) را برای الئونورا دوزه، بازیگر، نوشت. دانّونتسیو در ۱۸۹۷ به نمایندگی مجلس برگزیده شد و به ملی گرایان جناح راست سال های پیش از جنگ پیوست. از هواداران جنجالی سیاست مداخله گری ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۵ بود و در ۱۹۱۵ افکار عمومی را به نفع جناح متفقین برانگیخت. پس از شرکت در جنگ جهانی اول، در ۱۹۱۹ در سِمَت فرمانده گروهی داوطلب به بندر فیومه لشکرکشی و آن جا را تصرف کرد و تا ۱۹۲۱ نیز حاکم این بندر بود. شیوۀ حکومت او، به ویژه از نظر به کارگیری اصول زیبا شناسی در سیاست، ظهور فاشیسم را بشارت می داد. دانّونتسیو در ۱۹۲۴ قهرمان ملی ایتالیا شناخته شد و به او لقب پرنس مونتنه وسو را اعطا کردند. تحت تأثیر نوشته های نیچه، فیلسوف آلمانی، قرار داشت و بعدها از مبلغان پرشور فاشیسم شد. آثار دیگر: زمین بایر ادامۀ کتاب رؤیای نخستین بهار اوست، که آن را به نثر نوشت و نخستین اثر منثور او نیز محسوب می شود؛ و درپی آن ترانۀ نو (۱۸۸۲) را منتشر کرد. برخی از دیگر آثار اولیه او عبارت اند از میان پردۀ شعرها (۱۸۸۳)،سن پانتا لئونه (۱۸۸۶)، که مجموعه ای از داستان های کوتاه است؛چکامه های دریایی (۱۸۹۳)، سرود گاریبالدی (۱۹۰۱)، مرثیه های رمی (۱۸۹۲)، و لودی/سرودهای نیایش (۱۹۰۳ـ۱۹۱۲). ازجمله رمان های اوست: کودک لذت (۱۸۸۹)، کتابی شرح حال گونه که قهرمان آن نیچه است (نفوذ نیچه در رمان بی گناه نیز مشهود است)؛باکره های صخره ها (۱۸۹۶)؛ و شعلۀ زندگی (۱۹۰۰)، که بازتاب روابط او با الئونورا دوزه است. برخی از نمایش نامه های دانّونستیو عبارت اند از دختر یوریو (۱۹۰۴) و شهادت سن سباستیان (۱۹۱۱)، که به فرانسه نگاشته است. نکتورن (۱۹۲۱) نیز تجربۀ نابینایی اش را پس از سانحه ای هوایی در جنگ جهانی اول شرح می دهد.
دانّونتْسیو، گابریِله
نمایش نامه نویس، رمان نویس، و شاعر ایتالیایی. بهره گیری او از زبان و سبک نگارشی که در زمان خود با انتقاد بسیار روبه رو شد، آغاز عدول از سنت های ادبی ایتالیایی قرن ۱۹ محسوب می شود. رمان های او، که غالباً عناصری از فساد، تکبر، نخوت، و رسوایی را درهم می آمیزد، عبارت اند ازبی گناه (۱۸۹۱)، و پیروزی مرگ (۱۸۹۴). نخستین دفتر شعر دانّونتسیو رؤیای نخستین بهار (۱۸۷۹) نام داشت، که درپی آن مجموعه های دیگری از شعر، داستان کوتاه، رمان، و نمایش نامه منتشر کرد، ازجمله تراژدی های نشاط (۱۸۹۹) و فرانچسکا داریمینی (۱۹۰۱) را برای الئونورا دوزه، بازیگر، نوشت. دانّونتسیو در ۱۸۹۷ به نمایندگی مجلس برگزیده شد و به ملی گرایان جناح راست سال های پیش از جنگ پیوست. از هواداران جنجالی سیاست مداخله گری ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۵ بود و در ۱۹۱۵ افکار عمومی را به نفع جناح متفقین برانگیخت. پس از شرکت در جنگ جهانی اول، در ۱۹۱۹ در سِمَت فرمانده گروهی داوطلب به بندر فیومه لشکرکشی و آن جا را تصرف کرد و تا ۱۹۲۱ نیز حاکم این بندر بود. شیوۀ حکومت او، به ویژه از نظر به کارگیری اصول زیبا شناسی در سیاست، ظهور فاشیسم را بشارت می داد. دانّونتسیو در ۱۹۲۴ قهرمان ملی ایتالیا شناخته شد و به او لقب پرنس مونتنه وسو را اعطا کردند. تحت تأثیر نوشته های نیچه، فیلسوف آلمانی، قرار داشت و بعدها از مبلغان پرشور فاشیسم شد. آثار دیگر: زمین بایر ادامۀ کتاب رؤیای نخستین بهار اوست، که آن را به نثر نوشت و نخستین اثر منثور او نیز محسوب می شود؛ و درپی آن ترانۀ نو (۱۸۸۲) را منتشر کرد. برخی از دیگر آثار اولیه او عبارت اند از میان پردۀ شعرها (۱۸۸۳)،سن پانتا لئونه (۱۸۸۶)، که مجموعه ای از داستان های کوتاه است؛چکامه های دریایی (۱۸۹۳)، سرود گاریبالدی (۱۹۰۱)، مرثیه های رمی (۱۸۹۲)، و لودی/سرودهای نیایش (۱۹۰۳ـ۱۹۱۲). ازجمله رمان های اوست: کودک لذت (۱۸۸۹)، کتابی شرح حال گونه که قهرمان آن نیچه است (نفوذ نیچه در رمان بی گناه نیز مشهود است)؛باکره های صخره ها (۱۸۹۶)؛ و شعلۀ زندگی (۱۹۰۰)، که بازتاب روابط او با الئونورا دوزه است. برخی از نمایش نامه های دانّونستیو عبارت اند از دختر یوریو (۱۹۰۴) و شهادت سن سباستیان (۱۹۱۱)، که به فرانسه نگاشته است. نکتورن (۱۹۲۱) نیز تجربۀ نابینایی اش را پس از سانحه ای هوایی در جنگ جهانی اول شرح می دهد.
wikijoo: دانونتسیو،_گابریله_(۱۸۶۳ـ۱۹۳۸)