دانشگاه ملی ایران

در سفر آذر ۱۳۳۳ شاه به آمریکا علی شیخ الاسلام به عنوان نماینده دانشجویان ایرانی سخنرانی کرد و پیشنهاد تأسیس دانشگاه ملی را به عنوان راهکاری برای جلوگیری از خروج جوانان ایرانی از کشور برای تحصیل به شاه ارائه کرد که مورد موافقت قرار گرفت.
نام ملی در زمان پهلوی به موسسات آموزشی اطلاق می شد که غیردولتی بودند و به وسیله دریافت شهریه از متقاضیان آموزش و خارج از بودجه دولت اداره می شدند.
پس از آن با حکم شاه شیخ الاسلام مأمور شد در اروپا و آمریکا دربارهٔ دانشگاه های غیردولتی مطالعه کند. در سال ۱۳۳۸ در دیداری که بین شاه و چند تن از استادان دانشگاه که در راس آن ها جهانشاه صالح رئیس دانشگاه تهران قرار داشتند، بار دیگر پیشنهاد تأسیس دانشگاه ملی مطرح شد، هر چند از نتایج این مذاکرات اطلاعی در دست نیست. در همین سال علی شیخ الاسلام به ایران بازمی گردد و با کسب موافقت نهایی محمدرضا پهلوی دهم آذر ۱۳۳۸ «دبیرخانه دانشگاه ملی» را در خانه خود در خیابان رامسر تهران به طور غیررسمی به راه می اندازد. ۲۹ اسفند ۱۳۳۸ با فرمان شاه و موافقت حسین علا، «وزیر دربار»، دبیرخانه دانشگاه ملی به ساختمانی واقع در خیابان پاستور پلاک ۵۷ منتقل می شد. این ساختمان از املاک وزارت دربار بود که در اختیار شجاع الدین شفا رئیس کمیته تهیه مقدمات جشنهای ۲۵۰۰ ساله بود. کار دبیرخانه تهیه اطلاعاتی مربوط به سوابق تحصیلی فارغ التحصیلان بی کار اروپا و آمریکا و تهیه مقدمات تأسیس دانشگاه بود.
با آشکار شدن اندیشه تأسیس دانشگاه ملی مخالفت های زیادی با آن مجامع دانشگاهی آغاز شد. کسانی مانند «احمد فرهاد» رئیس دانشگاه تهران و «میمندی نژاد» رئیس دانشکده دامپزشکی و عبدالله ریاضی رئیس دانشکده فنی و رئیس مجلس شورای ملی از مخالفان سرسخت تأسیس این دانشگاه بودند. میمندی نژاد در مصاحبه ای که در تاریخ ۱۱ اسفند ۱۳۳۸ در روزنامه کیهان منتشر شد فکر تأسیس دانشگاه ملی را اندیشه ای نابجا دانست و گفت: «دانشگاه تهران هنوز کامل نشده است اگر ملت فکر تأسیس دانشگاه ملی ( غیردولتی ) هستند که می تواند وضع دانشگاهی را بهتر سازد، باید همین دانشگاه موجود را ترقی و تکامل دهد. »