دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل تنها دانشگاه صنعتی دولتی استان مازندران و شمال ایران است. این دانشگاه دارای شش دانشکده، ۲۰۰ عضو هیئت علمی و حدود ۶ هزار دانشجو می باشد که یک چهارم دانشجویان آن در مقطع تحصیلات تکمیلی و بقیه دانشجویان در مقطع کارشناسی مشغول تحصیل می باشند.
... [مشاهده متن کامل]
دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل بر اساس جدید ترین رتبه بندی us news در سال 2022 به عنوان اولین دانشگاه کشور و بالاتر از دانشگاه های صنعتی شریف، صنعتی امیرکبیر، علم و صنعت و صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی قرار گرفت. در این رتبه بندی دانشگاه صنعتی بابل در شاخه مهندسی، رتبه 140 جهان را به دست آورد. همچنین این دانشگاه در رشته مهندسی مکانیک رتبه 11 در جهان را بدست آورد.
همچنین طبق رده بندی تایمز، این دانشگاه در سال ۲۰۲۲ در رتبه اول دانشگاه های ایران قرار گرفت.
دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل در رده بندی سالهای ۲۰۱۸، ۲۰۱۹، ۲۰۲۰ و ۲۰۲۲ تایمز در بخش عمومی در رتبه اول دانشگاه های ایران و در سال ۲۰۱۸ در رده ۳۰۱–۳۵۰ دانشگاه های جهان قرار گرفت. همچنین در سال ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰ نیز رده ۳۵۱–۴۰۰ جهان را کسب کرد. این دانشگاه در رتبه بندی موضوعی شانگهای در سال ۲۰۲۰ در رشته مهندسی مکانیک در رده ۷۶–۱۰۰ جهان و دوم ایران، در رشته علوم و مهندسی انرژی در رده ۱۵۱–۲۰۰ جهان و دوم ایران و همچنین در رشته مهندسی شیمی نیز در رده ۳۰۱–۴۰۰ جهان و ششم ایران قرار گرفت.
در سال ۱۳۴۸ توسط سید حسین فلاح نوشیروانی با اهداء شانزده هکتار زمین و یازده هزار متر مربع فضای آموزشی تأسیس شد و این مجموعه تحت نام دانشکده فنی نوشیروانی دانشگاه مازندران در سال ۱۳۵۲ اقدام به جذب دانشجو کرد. در سال ۱۳۷۱ دانشکده فنی و مهندسی نوشیروانی دانشگاه مازندران به عنوان تنها دانشکده فنی و مهندسی در استان مازندران در دوره های کارشناسی مهندسی عمران، برق، شیمی و مکانیک و در مقاطع کارشناسی ارشد و دکترا اقدام به پذیرش دانشجو نمود؛ و در سال ۱۳۸۴ به مجتمع آموزش عالی نوشیروانی تبدیل شد. این مجموعه از سال ۱۳۸۷ به عنوان یک دانشگاه صنعتی در شمال کشور شناخته می شود.
شورای گسترش و توسعه آموزش عالی در زمان تصدی محمدرضا عارف بر معاونت آموزشی وزارت فرهنگ و آموزش عالی، دستور داده بود توسعه دانشکده فنی و مهندسی در بابل متوقف و این دانشکده در مجموعه پردیس بابلسر واقع در باقر تنگه ادغام شود. به علاوه مقرر گردیده بود کل فضای دانشکده فنی بابل ( محل فعلی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل ) به آموزش و پرورش تحویل داده شود. از این رو، سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور از تخصیص اعتبار توسعه ای و حتی نگهداری ابنیه و تاسیاست برای دانشکده در حال فعالیت بابل خودداری کرده و فقط حقوق و مزایای کارکنان و اعضای هیات علمی را می پرداخت. رئیس وقت دانشگاه، عبدالرضا شیخ الاسلامی بر اساس مصوبه هیات رئیسه و الزام قانونی دستور داده بود رشته مهندسی شیمی در اولین گام این جابجایی از بابل به دانشکده شیمی در بابلسر انتقال یابد. اما پس از آنکه در سال ۱۳۷۷ مصطفی معین وزیر وقت علوم سرپرستی دانشگاه مازندران را به سید خلاق میرنیا واگذار کرد، این تصمیم توسط مدیریت جدید دانشگاه مازندران برگردانده شده و دانشکده فنی بابل در جای خود تثبیت گردید. این مساله ناآرامی هایی در شهر بابلسر و نیز در دانشگاه مازندران پدید آورد. اما سرانجام با همکاری علی اکبر شهیری، رئیس وقت شورای شهر و موسس صندوق قرض الحسنه ولی عصر بابل، با تشکیل موسسه توسعه دانشکده فنی بابل و موسسه مشارکت های مردمی دانشکده فنی و مهندسی بابل، فرایند توسعه دانشکده شکل گرفت. از جمله راه حل های ابتکاری شهیری برای جلب مشارکت های مردمی این بود که صندوق قرض الحسنه ولی عصر بابل به خیرینی که قصد کمک به توسعه دانشکده را داشتند رقم قابل توجهی وام می داد ( که مستقیما به دانشگاه پرداخت می شد ) و این خیرین قسط این وام ها را می پرداختند. در نهایت در سال ۱۳۷۹ ردیف اعتباری دانشکده فنی و مهندسی بابل دوباره گشوده شد و سهم دولت در توسعه دانشکده از سال ۱۳۷۹ پرداخت شد.
... [مشاهده متن کامل]
دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل بر اساس جدید ترین رتبه بندی us news در سال 2022 به عنوان اولین دانشگاه کشور و بالاتر از دانشگاه های صنعتی شریف، صنعتی امیرکبیر، علم و صنعت و صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی قرار گرفت. در این رتبه بندی دانشگاه صنعتی بابل در شاخه مهندسی، رتبه 140 جهان را به دست آورد. همچنین این دانشگاه در رشته مهندسی مکانیک رتبه 11 در جهان را بدست آورد.
همچنین طبق رده بندی تایمز، این دانشگاه در سال ۲۰۲۲ در رتبه اول دانشگاه های ایران قرار گرفت.
دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل در رده بندی سالهای ۲۰۱۸، ۲۰۱۹، ۲۰۲۰ و ۲۰۲۲ تایمز در بخش عمومی در رتبه اول دانشگاه های ایران و در سال ۲۰۱۸ در رده ۳۰۱–۳۵۰ دانشگاه های جهان قرار گرفت. همچنین در سال ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰ نیز رده ۳۵۱–۴۰۰ جهان را کسب کرد. این دانشگاه در رتبه بندی موضوعی شانگهای در سال ۲۰۲۰ در رشته مهندسی مکانیک در رده ۷۶–۱۰۰ جهان و دوم ایران، در رشته علوم و مهندسی انرژی در رده ۱۵۱–۲۰۰ جهان و دوم ایران و همچنین در رشته مهندسی شیمی نیز در رده ۳۰۱–۴۰۰ جهان و ششم ایران قرار گرفت.
در سال ۱۳۴۸ توسط سید حسین فلاح نوشیروانی با اهداء شانزده هکتار زمین و یازده هزار متر مربع فضای آموزشی تأسیس شد و این مجموعه تحت نام دانشکده فنی نوشیروانی دانشگاه مازندران در سال ۱۳۵۲ اقدام به جذب دانشجو کرد. در سال ۱۳۷۱ دانشکده فنی و مهندسی نوشیروانی دانشگاه مازندران به عنوان تنها دانشکده فنی و مهندسی در استان مازندران در دوره های کارشناسی مهندسی عمران، برق، شیمی و مکانیک و در مقاطع کارشناسی ارشد و دکترا اقدام به پذیرش دانشجو نمود؛ و در سال ۱۳۸۴ به مجتمع آموزش عالی نوشیروانی تبدیل شد. این مجموعه از سال ۱۳۸۷ به عنوان یک دانشگاه صنعتی در شمال کشور شناخته می شود.
شورای گسترش و توسعه آموزش عالی در زمان تصدی محمدرضا عارف بر معاونت آموزشی وزارت فرهنگ و آموزش عالی، دستور داده بود توسعه دانشکده فنی و مهندسی در بابل متوقف و این دانشکده در مجموعه پردیس بابلسر واقع در باقر تنگه ادغام شود. به علاوه مقرر گردیده بود کل فضای دانشکده فنی بابل ( محل فعلی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل ) به آموزش و پرورش تحویل داده شود. از این رو، سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور از تخصیص اعتبار توسعه ای و حتی نگهداری ابنیه و تاسیاست برای دانشکده در حال فعالیت بابل خودداری کرده و فقط حقوق و مزایای کارکنان و اعضای هیات علمی را می پرداخت. رئیس وقت دانشگاه، عبدالرضا شیخ الاسلامی بر اساس مصوبه هیات رئیسه و الزام قانونی دستور داده بود رشته مهندسی شیمی در اولین گام این جابجایی از بابل به دانشکده شیمی در بابلسر انتقال یابد. اما پس از آنکه در سال ۱۳۷۷ مصطفی معین وزیر وقت علوم سرپرستی دانشگاه مازندران را به سید خلاق میرنیا واگذار کرد، این تصمیم توسط مدیریت جدید دانشگاه مازندران برگردانده شده و دانشکده فنی بابل در جای خود تثبیت گردید. این مساله ناآرامی هایی در شهر بابلسر و نیز در دانشگاه مازندران پدید آورد. اما سرانجام با همکاری علی اکبر شهیری، رئیس وقت شورای شهر و موسس صندوق قرض الحسنه ولی عصر بابل، با تشکیل موسسه توسعه دانشکده فنی بابل و موسسه مشارکت های مردمی دانشکده فنی و مهندسی بابل، فرایند توسعه دانشکده شکل گرفت. از جمله راه حل های ابتکاری شهیری برای جلب مشارکت های مردمی این بود که صندوق قرض الحسنه ولی عصر بابل به خیرینی که قصد کمک به توسعه دانشکده را داشتند رقم قابل توجهی وام می داد ( که مستقیما به دانشگاه پرداخت می شد ) و این خیرین قسط این وام ها را می پرداختند. در نهایت در سال ۱۳۷۹ ردیف اعتباری دانشکده فنی و مهندسی بابل دوباره گشوده شد و سهم دولت در توسعه دانشکده از سال ۱۳۷۹ پرداخت شد.
