دانشکده مهندسی مکانیک
دانشگاه فنی و مهندسی واقع در تهران. این دانشگاه، در ۱۳۳۵ش تأسیس یافت. این مرکز، که «پلی تکنیک تهران» نام داشت، به منظور توسعۀ فعالیت های دو مؤسسۀ فنی آن زمان، «انستیتو مهندسی راه و ساختمان» و «هنرسرای عالی» شکل گرفت. از ۱۳۳۷، فعالیت آموزشی پلی تکنیک، رسماً با پنج رشتۀ مهندسی برق و الکترونیک، مکانیک، نساجی، شیمی، و راه و ساختمان آغاز شد. دانشکدۀ فنی، هستۀ اصلی پلی تکنیک تهران به شمار می آمد و شش انستیتو یا گروه آموزشی با عناوینِ مهندسی برق و الکترونیک، مهندسی شیمی و پتروشیمی، مهندسی نساجی و پلیمر، مهندسی مکانیک، مهندسی معدن، و مهندسی صنایع را دربر می گرفت. در اواخر ۱۳۴۱، دکتر مجتهدی به ریاست این مرکز منصوب شد و خدمات بسیار ارزنده ای برای ارتقای سطح دانشگاه انجام داد. در ۱۳۵۵، دانشکده تربیت دبیر فنی و علوم، با همکاری آموزش و پرورش تأسیس یافت. سرپرستی مدرسۀ عالی راه و ساختمان نیز، از ۱۳۵۶ به پلی تکنیک تهران واگذار شد و به عنوان پنجمین بخش از پلی تکنیک محسوب شد. انستیتو تحصیلات تکمیلی و تحقیقات نیز به منظور اداره و سرپرستی مقطع کارشناسی ارشد و امور تحقیقاتی دانشگاه دایر شد که، در آن زمان، پنج دورۀ کارشناسی ارشد و یک مؤسسۀ تحقیقاتی با نام «مرکز تحقیقات صنایع غذایی» زیر نظر این انستیتو فعالیت می کردند. دانشکدۀ علوم پایه و رایانه نیز، به منظور ارائۀ دروس پایه برای دانشجویان دانشگاه های دیگر دایر شد؛ ولی دانشجویان این دوره ها، مدارک تحصیلی از دانشکده دریافت نمی کردند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در ۱۳۵۸، پلی تکنیک تهران تبدیل به دانشگاه شد و «امیرکبیر» نام گرفت و به منظور توسعه و گسترش در زمینه های فنی و مهندسی، تحولاتی در آن صورت پذیرفت که اهمّ آن ها عبارت اند از مدرسۀ عالی ساختمان که از دانشگاه صنعتی امیرکبیر جدا شد و به مجموعۀ دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی پیوست؛ دانشکدۀ تربیت دبیر فنی و علوم نیز، به علت مطابقت آن با مراکز تربیت معلم، از دانشگاه امیرکبیر جدا شد و در مجموعۀ دانشگاهی تربیت معلم قرار گرفت. در بین سال های ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۴، دانشکده ها و دوره های تحصیلات تکمیلی به این دانشگاه افزوده شد که منجر به تأسیس شش دانشکده جدید شد. در حال حاضر، چهارده دانشکدۀ فعال در این دانشگاه عبارت اند از دانشکده های مهندسی هوا و فضا، پزشکی، شیمی، عمران و محیط زیست، رایانه و فناوری اطلاعات، برق، صنایع، مکانیک، معدن، فیزیک و علوم هسته ای، نساجی و پلیمر، نفت و نیز دانشکده های کشتی سازی، ریاضی و علوم رایانه. پانزده آزمایشگاه، ۲۳ کارگاه، هفت مرکز تحقیقات دانشگاهی، سالن آمفی تئاتر، سالن غذاخوری، زمین ورزش و جز آن ازجمله امکانات این دانشگاه محسوب می شوند. از فعالیت های بین المللی دانشگاه امیرکبیر نیز می توان از برنامۀ همکاری بین این دانشگاه و دانشگاه بیرمنگام نام برد. دو شعبۀ دانشگاه امیرکبیر نیز در شهرهای بندرعباس و ماهشهر مشغول فعالیت اند.
دانشگاه فنی و مهندسی واقع در تهران. این دانشگاه، در ۱۳۳۵ش تأسیس یافت. این مرکز، که «پلی تکنیک تهران» نام داشت، به منظور توسعۀ فعالیت های دو مؤسسۀ فنی آن زمان، «انستیتو مهندسی راه و ساختمان» و «هنرسرای عالی» شکل گرفت. از ۱۳۳۷، فعالیت آموزشی پلی تکنیک، رسماً با پنج رشتۀ مهندسی برق و الکترونیک، مکانیک، نساجی، شیمی، و راه و ساختمان آغاز شد. دانشکدۀ فنی، هستۀ اصلی پلی تکنیک تهران به شمار می آمد و شش انستیتو یا گروه آموزشی با عناوینِ مهندسی برق و الکترونیک، مهندسی شیمی و پتروشیمی، مهندسی نساجی و پلیمر، مهندسی مکانیک، مهندسی معدن، و مهندسی صنایع را دربر می گرفت. در اواخر ۱۳۴۱، دکتر مجتهدی به ریاست این مرکز منصوب شد و خدمات بسیار ارزنده ای برای ارتقای سطح دانشگاه انجام داد. در ۱۳۵۵، دانشکده تربیت دبیر فنی و علوم، با همکاری آموزش و پرورش تأسیس یافت. سرپرستی مدرسۀ عالی راه و ساختمان نیز، از ۱۳۵۶ به پلی تکنیک تهران واگذار شد و به عنوان پنجمین بخش از پلی تکنیک محسوب شد. انستیتو تحصیلات تکمیلی و تحقیقات نیز به منظور اداره و سرپرستی مقطع کارشناسی ارشد و امور تحقیقاتی دانشگاه دایر شد که، در آن زمان، پنج دورۀ کارشناسی ارشد و یک مؤسسۀ تحقیقاتی با نام «مرکز تحقیقات صنایع غذایی» زیر نظر این انستیتو فعالیت می کردند. دانشکدۀ علوم پایه و رایانه نیز، به منظور ارائۀ دروس پایه برای دانشجویان دانشگاه های دیگر دایر شد؛ ولی دانشجویان این دوره ها، مدارک تحصیلی از دانشکده دریافت نمی کردند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در ۱۳۵۸، پلی تکنیک تهران تبدیل به دانشگاه شد و «امیرکبیر» نام گرفت و به منظور توسعه و گسترش در زمینه های فنی و مهندسی، تحولاتی در آن صورت پذیرفت که اهمّ آن ها عبارت اند از مدرسۀ عالی ساختمان که از دانشگاه صنعتی امیرکبیر جدا شد و به مجموعۀ دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی پیوست؛ دانشکدۀ تربیت دبیر فنی و علوم نیز، به علت مطابقت آن با مراکز تربیت معلم، از دانشگاه امیرکبیر جدا شد و در مجموعۀ دانشگاهی تربیت معلم قرار گرفت. در بین سال های ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۴، دانشکده ها و دوره های تحصیلات تکمیلی به این دانشگاه افزوده شد که منجر به تأسیس شش دانشکده جدید شد. در حال حاضر، چهارده دانشکدۀ فعال در این دانشگاه عبارت اند از دانشکده های مهندسی هوا و فضا، پزشکی، شیمی، عمران و محیط زیست، رایانه و فناوری اطلاعات، برق، صنایع، مکانیک، معدن، فیزیک و علوم هسته ای، نساجی و پلیمر، نفت و نیز دانشکده های کشتی سازی، ریاضی و علوم رایانه. پانزده آزمایشگاه، ۲۳ کارگاه، هفت مرکز تحقیقات دانشگاهی، سالن آمفی تئاتر، سالن غذاخوری، زمین ورزش و جز آن ازجمله امکانات این دانشگاه محسوب می شوند. از فعالیت های بین المللی دانشگاه امیرکبیر نیز می توان از برنامۀ همکاری بین این دانشگاه و دانشگاه بیرمنگام نام برد. دو شعبۀ دانشگاه امیرکبیر نیز در شهرهای بندرعباس و ماهشهر مشغول فعالیت اند.
wikijoo: دانشگاه_صنعتی_امیرکبیر
