دانشکدهٔ علوم اجتماعی دانشگاه تهران یکی از دانشکده های دانشگاه تهران است؛ که در سال ۱۳۵۱ با ادغام دو مؤسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی و مؤسسه تحقیقات تعاون تأسیس شد و تحت عنوان دانشکدهٔ علوم اجتماعی و تعاون به عنوان اولین دانشکدهٔ مستقل آموزش عالی علوم اجتماعی در ایران، در محل باغ موزه نگارستان رسماً آغاز به کار کرد و از این پس در دو مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشجو پذیرفت. پیش از این، رشته علوم اجتماعی در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و تنها در مقطع کارشناسی تدریس می شد. پس از تأسیس دانشکده مستقل، گروه آموزشی علوم اجتماعی به گروه آموزشی جامعه شناسی تبدیل شد و سپس گروه های آموزشی انسان شناسی، برنامه ریزی اجتماعی و علوم ارتباطات اجتماعی به آن اضافه شدند. دانشگاه تربیت مدرس به دنبال تصاحب آن است.
... [مشاهده متن کامل]
دانشکده علوم اجتماعی با نزدیک به ۵ دهه فعالیت آموزشی و پژوهشی، در طی این سال ها تغییر و تحولات بسیاری را در سطوح صوری و کمی و همچنین ساختاری پذیرفته است. عمده این تحولات از نیمه دوم دهه ۱۳۷۰ رخ داده است. از جمله این تغییرات ساختاری، پذیرش دانشجو برای اولین بار در ایران در مقطع دکتری تخصصی رشته جامعه شناسی از سال ۱۳۶۸ است. لازم است ذکر شود که در ادامه این روند از سال تحصیلی ۷۶–۱۳۷۵ در رشته های جامعه شناسی نظری فرهنگی، جامعه شناسی مسائل اجتماعی، جامعه شناسی توسعه، جامعه شناسی گروه های اجتماعی، از سال تحصیلی ۸۲–۱۳۸۱ در رشته جمعیت شناسی در مقطع دکتری تخصصی، از سال ۱۳۸۶ در رشته ارتباطات و از سال ۱۳۹۲ در رشته انسان شناسی در مقطع دکترای تخصصی ( برای اولین بار در ایران ) ، دانشجو پذیرفته شده است. همچنین در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد به تدریج رشته ها و گرایشهای متعدد دیگری ایجاد شده است. از سال ۱۳۷۱ نیز دانشکده علوم اجتماعی به مکان فعلی واقع در بزرگراه جلال آل احمد جنب دانشگاه تربیت مدرس منتقل شده است.
از آنجا که در دانشگاه تهران دانشکده مستقلی در حوزه علوم ارتباطات و رسانه وجود ندارد، رشته های این حوزه در دانشکده «علوم اجتماعی» ارائه می شود.
در طول زمان، نقدهایی به جریان های فکری این دانشکده نیز وارد شده است. از جمله، جواد طباطبایی این دانشکده را «هوادار جدیدالولادهٔ شریعتی و آل احمد» و محل حضور فعالان سیاسی تحت نام استاد دانشگاه می داند که آنجا را مکانی برای تولید ایدئولوژی های بی ربط و بی اساس و «جامعه شناسی بی خردی» برای «معرکه گیری» و «فضل فروشی» به دانشجویان می داند. او می گوید اکثر این اساتید نه با نظریات جامعه شناسی غربی آشنایی دارند، و نه ایران را می شناسند و موافق هر چه که دشمن اساس کشور و ملت باشد هستند. او این دانشکده را یکی از نشانه های مهم زوال نظام دانشگاهی ایران می داند و می گوید: «تعریف درست مفاهیمی را که به کار می برند نمی دانند و با تلقّی نادرستی از بحث ها و اتفاقات در کشورهای غربی پیدا می کنند، نتایجی می گیرند که مبیّن عمق فاجعهٔ نظام دانشگاهی کشور است. »
... [مشاهده متن کامل]
دانشکده علوم اجتماعی با نزدیک به ۵ دهه فعالیت آموزشی و پژوهشی، در طی این سال ها تغییر و تحولات بسیاری را در سطوح صوری و کمی و همچنین ساختاری پذیرفته است. عمده این تحولات از نیمه دوم دهه ۱۳۷۰ رخ داده است. از جمله این تغییرات ساختاری، پذیرش دانشجو برای اولین بار در ایران در مقطع دکتری تخصصی رشته جامعه شناسی از سال ۱۳۶۸ است. لازم است ذکر شود که در ادامه این روند از سال تحصیلی ۷۶–۱۳۷۵ در رشته های جامعه شناسی نظری فرهنگی، جامعه شناسی مسائل اجتماعی، جامعه شناسی توسعه، جامعه شناسی گروه های اجتماعی، از سال تحصیلی ۸۲–۱۳۸۱ در رشته جمعیت شناسی در مقطع دکتری تخصصی، از سال ۱۳۸۶ در رشته ارتباطات و از سال ۱۳۹۲ در رشته انسان شناسی در مقطع دکترای تخصصی ( برای اولین بار در ایران ) ، دانشجو پذیرفته شده است. همچنین در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد به تدریج رشته ها و گرایشهای متعدد دیگری ایجاد شده است. از سال ۱۳۷۱ نیز دانشکده علوم اجتماعی به مکان فعلی واقع در بزرگراه جلال آل احمد جنب دانشگاه تربیت مدرس منتقل شده است.
از آنجا که در دانشگاه تهران دانشکده مستقلی در حوزه علوم ارتباطات و رسانه وجود ندارد، رشته های این حوزه در دانشکده «علوم اجتماعی» ارائه می شود.
در طول زمان، نقدهایی به جریان های فکری این دانشکده نیز وارد شده است. از جمله، جواد طباطبایی این دانشکده را «هوادار جدیدالولادهٔ شریعتی و آل احمد» و محل حضور فعالان سیاسی تحت نام استاد دانشگاه می داند که آنجا را مکانی برای تولید ایدئولوژی های بی ربط و بی اساس و «جامعه شناسی بی خردی» برای «معرکه گیری» و «فضل فروشی» به دانشجویان می داند. او می گوید اکثر این اساتید نه با نظریات جامعه شناسی غربی آشنایی دارند، و نه ایران را می شناسند و موافق هر چه که دشمن اساس کشور و ملت باشد هستند. او این دانشکده را یکی از نشانه های مهم زوال نظام دانشگاهی ایران می داند و می گوید: «تعریف درست مفاهیمی را که به کار می برند نمی دانند و با تلقّی نادرستی از بحث ها و اتفاقات در کشورهای غربی پیدا می کنند، نتایجی می گیرند که مبیّن عمق فاجعهٔ نظام دانشگاهی کشور است. »
