دانشسرای عالی تهران

مؤسسۀ آموزش عالی برای تربیت معلم مدارس متوسطه (دبیران دبیرستان ها). این مرکز در تهران قرار دارد. اساس آن دارالمعلمین عالی بود که در ۱۳۰۷ش در تهران تأسیس شده بود. پس از تصویب قانون تربیت معلم (۱۳۱۲ش)، با همان برنامه ها و رشته های درسی دارالمعلمین عالی، یعنی همان رشته های درسی علمی (ریاضی، طبیعی، و فیزیک و شیمی) و رشته های ادبی (فلسفه و ادبیات فارسی، و تاریخ و جغرافی) به دانشسرای عالی تغییر نام داد و توسعۀ بسیار یافت. در این مرکز، علاوه بر درس های تخصصی دانشجویان رشته های تحصیلی گوناگون، درس هایی چون مبانی آموزش و پرورش متوسطه، اصول آموزش و پرورش، فلسفۀ آموزش و پرورش، تاریخ آموزش و پرورش، جامعه شناسی آموزش و پرورش، و روان شناسی پرورشی نیز برای داوطلبان شغل دبیری تدریس می شد. پس از تأسیس دانشگاه تهران، در ۱۳۱۳ش، دانشسرای عالی به بخشی از دانشگاه تهران تبدیل شد؛ ولی در آذرماه ۱۳۳۸ش، با تصویب قانون استقلال دانشسرای عالی، به صورت مؤسسه ای مستقل درآمد. در تابستان ۱۳۴۲ش، طبق مصوبۀ هیئت وزیران، دانشسرای عالی منحل شد و سازمان تربیت معلم و تحقیقات تربیتی جانشین آن شد. سازمان تربیت معلم و تحقیقات تربیتی، متشکل از سه مؤسسۀ ذیل بود: مؤسسۀ تربیت دبیر، مؤسسۀ تربیت مدیر و راهنمایان تعلیماتی، و مؤسسۀ تحقیقات و مطالعات تربیتی. در ۱۳۴۶ش، براساس قانون اساسنامۀ دانشسرای عالی، این مؤسسه دوباره دانشسرای عالی نام گرفت و هدف آن تـربیت معلم و تحقیقات تربیتی اعلام شد که متشکل از چهار مؤسسه بود: مؤسسۀ تربیت دبیر، مؤسسۀ تربیت مدیر و راهنمایان تعلیماتی، و مؤسسۀ مدرسی ریاضیات، مؤسسۀ تحقیقاتی تربیتی. در ۱۳۴۶ش، که قانون تأسیس وزارت علوم و آموزش عالی به تصویب نمایندگان مجلس رسید، دانشسرای عالی به صورت یکی از دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی تحت نظارت این وزارتخانه درآمد و سرانجام، در مرداد ۱۳۵۳ش، دانشسرای عالی به دانشگاه تربیت معلم تبدیل شد.