دامِت، مایْکِل (۱۹۲۵)(Dummett, Michael)
دامِت، مایْکِل
فیلسوف و منطق دان انگلیسی. در لندن به دنیا آمد و در آکسفورد تحصیل کرد؛ در کالج آل سولز دانشگاه آکسفورد به تدریس مشغول شد و از ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۲ کرسی منطق آن دانشگاه را در اختیار داشت. دامت یکی از پرنفوذترین فیلسوفان انگلیسی نیمۀ دوم قرن ۲۰ است که آثارش حول فلسفۀ زبان و فلسفۀ ریاضیات دور می زند و با آرمان های هواداران اثبات صدق و تکوین گرایان آشکارا همسویی نشان می دهد. او تقریباً یک تنه مشعل شهودگرایی ریاضی را زنده نگاه داشت و در عین حال انبوه آثارش در فلسفۀ زبان الهام بخش پایدار علاقه ای به ارتباط میان بداهت یا تصدیق پذیری از یک سو و حقیقت ازسوی دیگر بوده است. دامت به سبب ارزش یابی مجدد و آشتی ناپذیر تفکر فلسفی غربی نیز مشهور است. به عقیدۀ او مخدوش بودن آثار فلسفی قبل از فلسفۀ تحلیلی به دلیل مبنا قرار دادن شناخت شناسی اجتناب ناپذیر است. به عقیدۀ او رویکرد صحیح که زبان را بنیاد می داند فقط پس از آثار فرگه پروبال گرفت. اما منتقدان می پرسند که آیا اندیشۀ فرگه به همین دلیل سترون از استنتاج های خارجی زاده نشده است و معتقدند نزد افلاطون، ارسطو، مکتب فلسفی هندی نیایا و مکتب های دیگر چیزی بیش از توجهی گذرا به معنی وجود دارد. به علاوه پژوهش زبانی به اصطلاح محض در قرن ۲۰ همواره با شناخت شناسی و مابعد الطبیعه، نوعی همراهی مشکوک داشته است. از آثارش: فرگه: فلسفۀ زبان (۱۹۷۳)؛ مجموعۀ مقالاتی با عنوان حقیقت و معماهای دیگر (۱۹۷۸)؛ دریاهای زبان (۱۹۹۴)؛ فالِ تاروت (۱۹۸۰) که از حوزۀ کاملاً متفاوتی از علائق خبر می دهد و بررسی بازی ای است که برای بی اعتبارکردن آنچه دامت نظریه های غیر عقلانی و شبه تاریخ هواداران علوم خفیه می خواند طراحی شده است؛ سبک و دستور زبان (۱۹۹۳)، دربارۀ شیوۀ صحیح نگارش روشن و واضح.
دامِت، مایْکِل
فیلسوف و منطق دان انگلیسی. در لندن به دنیا آمد و در آکسفورد تحصیل کرد؛ در کالج آل سولز دانشگاه آکسفورد به تدریس مشغول شد و از ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۲ کرسی منطق آن دانشگاه را در اختیار داشت. دامت یکی از پرنفوذترین فیلسوفان انگلیسی نیمۀ دوم قرن ۲۰ است که آثارش حول فلسفۀ زبان و فلسفۀ ریاضیات دور می زند و با آرمان های هواداران اثبات صدق و تکوین گرایان آشکارا همسویی نشان می دهد. او تقریباً یک تنه مشعل شهودگرایی ریاضی را زنده نگاه داشت و در عین حال انبوه آثارش در فلسفۀ زبان الهام بخش پایدار علاقه ای به ارتباط میان بداهت یا تصدیق پذیری از یک سو و حقیقت ازسوی دیگر بوده است. دامت به سبب ارزش یابی مجدد و آشتی ناپذیر تفکر فلسفی غربی نیز مشهور است. به عقیدۀ او مخدوش بودن آثار فلسفی قبل از فلسفۀ تحلیلی به دلیل مبنا قرار دادن شناخت شناسی اجتناب ناپذیر است. به عقیدۀ او رویکرد صحیح که زبان را بنیاد می داند فقط پس از آثار فرگه پروبال گرفت. اما منتقدان می پرسند که آیا اندیشۀ فرگه به همین دلیل سترون از استنتاج های خارجی زاده نشده است و معتقدند نزد افلاطون، ارسطو، مکتب فلسفی هندی نیایا و مکتب های دیگر چیزی بیش از توجهی گذرا به معنی وجود دارد. به علاوه پژوهش زبانی به اصطلاح محض در قرن ۲۰ همواره با شناخت شناسی و مابعد الطبیعه، نوعی همراهی مشکوک داشته است. از آثارش: فرگه: فلسفۀ زبان (۱۹۷۳)؛ مجموعۀ مقالاتی با عنوان حقیقت و معماهای دیگر (۱۹۷۸)؛ دریاهای زبان (۱۹۹۴)؛ فالِ تاروت (۱۹۸۰) که از حوزۀ کاملاً متفاوتی از علائق خبر می دهد و بررسی بازی ای است که برای بی اعتبارکردن آنچه دامت نظریه های غیر عقلانی و شبه تاریخ هواداران علوم خفیه می خواند طراحی شده است؛ سبک و دستور زبان (۱۹۹۳)، دربارۀ شیوۀ صحیح نگارش روشن و واضح.
wikijoo: دامت،_مایکل_(۱۹۲۵)