دالیه

لغت نامه دهخدا

( دالیة ) دالیة. [ ی َ ] ( ع اِ ) دولاب. ( منتهی الارب ). دولاب که بگاو گردد. ( مهذب الاسماء ). قسمی آلت آبیاری. ( مفاتیح العلوم ). چرخ آب. چرخ آب کش. چرخ آبی که بدست کشند یا بگاو. ج ، دوالی. ( مهذب الاسماء ). || کوزه دولاب. ( منتهی الارب ). || تنه ای دراز که در سر آن یک طرف رسن از برگ خرما و مانند آن بندند و در طرف دیگر دلو و نحو آن بسته بدان آب پاشی نمایند. ( منتهی الارب ). || انگور نیمرس اندک سیاهی گرفته. ( منتهی الارب ). انگور لک زده. رجوع به لک زدن شود. || غوره که بجائی آویخته شود تا پخته گردد و بخوردن درآید. ج ، دوالی. ( منتهی الارب ).
دالیة. [ ی َ ] ( ع اِ ) ساق و تنه بعض درختان که برروند دراز و جز با تکیه کردن بچیزی برپانتواند بود چون رز و جز آن. ج ، دوالی : و شجرات الفلفل شبیه اند به دوالی العنب. ( ابن بطوطه ).
دالیة. [ ی َ ] ( اِخ ) نام شهرکی است بر کناره غربی فرات میان عانة و رحبة. ( معجم البلدان ).آنرا دالیةبن طوق نیز گویند. ( تجارب الامم ج 2 ص 37 ).

فرهنگ فارسی

ساق و تنه بعض درختان که بر روند دراز و جز با تکیه کردن بچیزی بر پا نتواند بود چون زر و جز آن

پیشنهاد کاربران

بپرس