دالّاپیکّولا، لوئیجی (۱۹۰۴ـ۱۹۷۵)(Dallapiccola, Luigi)
آهنگ ساز ایتالیایی. در آغاز پیرو سبک نئوکلاسیک بود، اما از ۱۹۴۵ به سبک دوازده تنی تغزلی گرایش پیدا کرد. آثار او عبارت اند از اپراهای زندانی (۱۹۴۴ـ۱۹۴۸) و اولیس (۱۹۶۰ـ۱۹۶۸)، و نیز ساخته های آوازی و سازی بسیار. دالاّپیکّولا در پیزینو، ایستریا، به دنیا آمد. در ۱۹۱۷ خانواده اش به دلایل سیاسی به گراتس در اتریش نقل مکان کردند، و او در آن جا نخستین ارتباط های مشخص خود را با موسیقی (به خصوص اپرا) برقرار کرد. خانواده اش در ۱۹۲۱ به ایتالیا بازگشتند، و او در کنسرواتوار فلورانس تحصیل کرد و در ۱۹۳۱ به مقام استادی رسید. در ۱۹۵۶ استاد کالج کوئینز نیویورک شد. آثار دوران پختگی کار او، در عین بهره گیری از تکنیک های سریال سازی ، آن ها را دستخوش تغییر می کردند تا سبکی تغزلی تر از معمول پدید آید، که از ارجاع های تونال ، ساختارهای تِماتیک ، و روندهای پیشروی هارمونیک دوری نکند. دالاّپیکّولا نخستین بار در جشنواره های پیش از ۱۹۳۹ انجمن بین المللی موسیقی معاصر (ای اس سی ام) توجه جهانی را به خود جلب کرد. قوانین نژادپرستانۀ فاشیستی ۱۹۳۸، ترانه های اسارت او را توقیف کردند، که بیان موسیقایی اسارت فکری و جسمی بود. این «موسیقی اعتراض»، که مضمون آن شکنجۀ فکری و روانی بود، در اپرای بعدی وی، زندانی (از روی شکنجۀ امید و انتظار اثر ویلیه دو لیل آدام) و کُرال ترانه های آزادی (۱۹۵۱ـ۱۹۵۵) نیز ادامه یافت. نخستین اپرای او، پرواز شبانه (۱۹۳۷ـ۱۹۳۹ به شیوۀ آنتوان دو سنت اِگزوپری)، استفادۀ تجربی از تکنیک های سریالی را نشان می دهد که بعدها در قالب شیوۀ بسیار شخصی و شاعرانه اش در گروه غزل های یونانی (۱۹۴۲ـ۱۹۴۵) به ثمر رسیدند. در دهۀ ۱۹۵۰ بسیار تحت تأثیر آنتون وبرن قرار گرفت و سبک شخصی خود را تبدیل به بیانی کمتر شاعرانه و بیشتر اندیشمندانه کرد. با این حال برتری او در آهنگ سازی آوازی همچنان در اوراتوریوی بزرگ ایوب (۱۹۵۰) و رکویسکانت (۱۹۵۷ـ۱۹۵۸)، و آثار کوچکی همچون ترانه های گوته (۱۹۵۳)، پنج ترانه (۱۹۵۶)، نیایش (۱۹۶۲)، و گفتار پولیس قدیس (۱۹۶۴) حفظ شد. اپرای بزرگ او، اولیس، ثمرۀ تلاشی دَه ساله ، نشان از بازگشت به سبک شاعرانۀ قبلی وی دارد. دالاپیکولا با وجود مهارت بسیارش در ارکستراسیون ، در کار سازبندی موفق نبود. بر ایتالیای پس از جنگ تأثیر فراوانی گذاشت ، و نقش عمده ای در نوزایی فرهنگی این کشور ایفا کرد.
آهنگ ساز ایتالیایی. در آغاز پیرو سبک نئوکلاسیک بود، اما از ۱۹۴۵ به سبک دوازده تنی تغزلی گرایش پیدا کرد. آثار او عبارت اند از اپراهای زندانی (۱۹۴۴ـ۱۹۴۸) و اولیس (۱۹۶۰ـ۱۹۶۸)، و نیز ساخته های آوازی و سازی بسیار. دالاّپیکّولا در پیزینو، ایستریا، به دنیا آمد. در ۱۹۱۷ خانواده اش به دلایل سیاسی به گراتس در اتریش نقل مکان کردند، و او در آن جا نخستین ارتباط های مشخص خود را با موسیقی (به خصوص اپرا) برقرار کرد. خانواده اش در ۱۹۲۱ به ایتالیا بازگشتند، و او در کنسرواتوار فلورانس تحصیل کرد و در ۱۹۳۱ به مقام استادی رسید. در ۱۹۵۶ استاد کالج کوئینز نیویورک شد. آثار دوران پختگی کار او، در عین بهره گیری از تکنیک های سریال سازی ، آن ها را دستخوش تغییر می کردند تا سبکی تغزلی تر از معمول پدید آید، که از ارجاع های تونال ، ساختارهای تِماتیک ، و روندهای پیشروی هارمونیک دوری نکند. دالاّپیکّولا نخستین بار در جشنواره های پیش از ۱۹۳۹ انجمن بین المللی موسیقی معاصر (ای اس سی ام) توجه جهانی را به خود جلب کرد. قوانین نژادپرستانۀ فاشیستی ۱۹۳۸، ترانه های اسارت او را توقیف کردند، که بیان موسیقایی اسارت فکری و جسمی بود. این «موسیقی اعتراض»، که مضمون آن شکنجۀ فکری و روانی بود، در اپرای بعدی وی، زندانی (از روی شکنجۀ امید و انتظار اثر ویلیه دو لیل آدام) و کُرال ترانه های آزادی (۱۹۵۱ـ۱۹۵۵) نیز ادامه یافت. نخستین اپرای او، پرواز شبانه (۱۹۳۷ـ۱۹۳۹ به شیوۀ آنتوان دو سنت اِگزوپری)، استفادۀ تجربی از تکنیک های سریالی را نشان می دهد که بعدها در قالب شیوۀ بسیار شخصی و شاعرانه اش در گروه غزل های یونانی (۱۹۴۲ـ۱۹۴۵) به ثمر رسیدند. در دهۀ ۱۹۵۰ بسیار تحت تأثیر آنتون وبرن قرار گرفت و سبک شخصی خود را تبدیل به بیانی کمتر شاعرانه و بیشتر اندیشمندانه کرد. با این حال برتری او در آهنگ سازی آوازی همچنان در اوراتوریوی بزرگ ایوب (۱۹۵۰) و رکویسکانت (۱۹۵۷ـ۱۹۵۸)، و آثار کوچکی همچون ترانه های گوته (۱۹۵۳)، پنج ترانه (۱۹۵۶)، نیایش (۱۹۶۲)، و گفتار پولیس قدیس (۱۹۶۴) حفظ شد. اپرای بزرگ او، اولیس، ثمرۀ تلاشی دَه ساله ، نشان از بازگشت به سبک شاعرانۀ قبلی وی دارد. دالاپیکولا با وجود مهارت بسیارش در ارکستراسیون ، در کار سازبندی موفق نبود. بر ایتالیای پس از جنگ تأثیر فراوانی گذاشت ، و نقش عمده ای در نوزایی فرهنگی این کشور ایفا کرد.
wikijoo: دالاپیکولا،_لوییجی_(۱۹۰۴ـ۱۹۷۵)