داعی شیرازی، محمود بن حسن (شیراز ۸۱۰ـ۸۷۰ق)
(ملقب به: شاه داعی و داعی الی الله) از سادات حسینی شیراز بود. نسب او به حسن بن قاسم، معروف به داعی صغیر، سومین امیر از سلسلۀ امرای علویان طبرستان، می رسد. نخست در تحصیل علوم کوشید و خود در شمار افاضل حکمای آن روزگار قرار گرفت، آن گاه در همان سنین جوانی دست ارادت به مرشدالدین ابواسحاق بهرانی، خلیفۀ شاه نعمت الله ولی در شیراز، داد و تحت نظر او به سلوک پرداخت. آن گاه به تشویق بهرانی، به ماهان رفت و خرقه از دست خود نعمت الله گرفت. چون بهرانی به سال ۸۵۱ق درگذشت، شاه داعی خلیفۀ نعمت الله در شیراز شد. طریقۀ نعمت اللّهی درمنطقۀ فارس به همت همو گسترش یافت. او تصانیف بسیاری به نظم و نثر دارد که مجموع آن ها در حدود ۳۷ تألیف است، ازجمله خیرالزاد، نسائم گلشن (در شرح گلشن راز) و شرح مثنوی مولوی. شماری از رسایل و نیز کلیات دیوانش به چاپ رسیده است.
(ملقب به: شاه داعی و داعی الی الله) از سادات حسینی شیراز بود. نسب او به حسن بن قاسم، معروف به داعی صغیر، سومین امیر از سلسلۀ امرای علویان طبرستان، می رسد. نخست در تحصیل علوم کوشید و خود در شمار افاضل حکمای آن روزگار قرار گرفت، آن گاه در همان سنین جوانی دست ارادت به مرشدالدین ابواسحاق بهرانی، خلیفۀ شاه نعمت الله ولی در شیراز، داد و تحت نظر او به سلوک پرداخت. آن گاه به تشویق بهرانی، به ماهان رفت و خرقه از دست خود نعمت الله گرفت. چون بهرانی به سال ۸۵۱ق درگذشت، شاه داعی خلیفۀ نعمت الله در شیراز شد. طریقۀ نعمت اللّهی درمنطقۀ فارس به همت همو گسترش یافت. او تصانیف بسیاری به نظم و نثر دارد که مجموع آن ها در حدود ۳۷ تألیف است، ازجمله خیرالزاد، نسائم گلشن (در شرح گلشن راز) و شرح مثنوی مولوی. شماری از رسایل و نیز کلیات دیوانش به چاپ رسیده است.